Hayatımın ilk ve sonu gelmeyen aşkı;
Sana şu üşüyen satırlarımda teşekkür etmek istiyorum.Çünkü;bugün göz göze geldiğimizde benim gözlerimde takılı kaldığın için.Beni senin de ne kadar çok özlediğini bir kez daha anladım o sızlayan bakışlarında.sadece gülüşün yeterdi ben o gülüşte sevgiyi,gözlerinin rengini,sevişini,serzenişini görürdüm sadece o gülüşünde...
Ama buna zamanımız yetmedi.Belki de bize gerekli olan zaman değildi.Senin o saf yüreğinde eksik olan cesaretti.Belki o eksikliği tamamlayabilseydin herşey böyle olmazdı.Ben her gece sadece ay ışığının aydınlattığı odamda seni düşünüp ağlayarak uyumazdım.Her gece seni böyle çok dilemezdim Tanrı ’dan.Her günümü her saniyemi yanımda nefes alıyormuşsun gibi geçirmezdim.Satırlarım senin hasretinle yaşlanmazdı.Üşümezdim senin yokluğunda..Belki sonbahar erken geldi bu yıl şair çok haklı.Demek ben düşen yaprakları büyük bir zevk içinde ezerken senin sevginmiş düşen yere.Ben de ezdim dedim ya o yaprakları,özür dilerim.Farkedince ezilen her yaprakta senin tükenen sevgin olduğunu,bir tane ezilmemiş olanını elime aldım ve yürümeye başladım.O bizim son çiğnenmeyen sevgimizdi.O da çiğnendi....
Ben hayatımda hiç böyle sevmemiştim.Eğer çiğnenmiş sevgilerimizle dolu bu yolda bir gün karşılaşırsak senden tek bir şey isteyeceğim.
KÖRERMİŞ BIÇAKLA KESTİĞİN KALBİMİ GERİ VER...