KADIN KOKUNU ÖZLEDİM

Yine günlerden bir çarşamba gecesiydi, içli bir ah çekmiş; senin çokça merhabalarına sığınmış, içimdeki karanlık kaybolmuş ve dalıp dalıp gitmişim uzaklara. O günden sonra, kendimi sana “emanet ettiğimi” biliyor muydun?

Sevgiye, aşka yabancılaşmadan; bağlanmayı bilmiş, ne bir çıkar uğruna aşkı yaşamış, ne de birileri mutlu olsun diye “sevgime” sahip çıkmıştım. Nefesimi seninle solumayı candan istemiştim!.. Bu gece seni, acemice içime sığdırmışken, “sayfalar dolusu” yazsam, kim bilir kafi gelir miydi sana?

Gece hırıltılı, gece ayaz; gecenin rengi çimen yeşili, üstümdeki koku seninle bütünleşmişken, mısralar “senin kokundan” ibaretken, kimse konuşturmasın, kimse aramasın, sormasın diye, sevgimi al götür isteğin yere, seninim ben, beni duyuyor musun?

Ne çok ahlar çekmişim, yorgunluktan bitap düşmüş; çok ihanete uğramış, katran karası zamanlara “merhaba” diyerek, âdeta ölümün nefesini çekmiş, “yalnızlığın oklarını” üstüme doğrultmuşum.

İnsan, sevdiğinden uzakta; kimseyle görüşmeyi istemez, yalnız kalmak istermiş, perdelerini kapatıp, bir kafes içine saklarmış kendini, bir selamı almak bile “zor gelirmiş” ona, iyi bilirim.

Artık, senden “çok uzaklarda” kadın kokunu özlemiş bedenimle; ruhumun senli taneleri, susmuş, ağaçlarım kurumuş, yüreğim mahvolmuş, kahrolup gitmişim ben. Sensizliğin her zerresiyle, yıkılmış senli kentim; kanamış acılarım, yurtsuz kalmış sırlarım, senli “ağıtlı türküler” bestelemişken, hey sevgili, sen nerelerdesin?

Mehmet Öksüz