Bir ev düşünün içinde hiçkimse yokken eşyasız dört duvar anlamsız anısızdır. İçinde yaşanıldığında eşyasıyla kullanıldıkça anlam kazanır. Ne kadar eskirse o kadar konuşacak şeyleri vardır. Başınızı koyduğunuz yastığın dili olsada söylese akıttığınız yaşları sevinçleri başların birarada agırlıkları terleri yakınlıklarını kokularını oturdugunuz uzandıgınız koltuklar sizinle ortak ne çok şeylere şahittir ya üzerinde yürüdüpünüz halılar sarındıgınız o kış gecelerindeki battaniye giydiğiniz kıysfetler birlikte tokuşturdugunuz cam kadehler ne çok şey bilirler kimsenin hissedemiyeceği şeyleri anımsatırlar sizle yaşadıkça yaşlanır bir o kadar da anlam kazanırlar. Kapıyı tutan ellerin izleri var gibi kıymetlidir. Evimin çöpünü bile severim duvardaki resimler konuşur hep yaşıyorlar bizimle kendisiyle köpeğiyle camdan ben sizin im, diyen agaçlarla çiçekleriyle balkondan sarkan sakız sardunyaları ortancalar kapıdaki kırmızı güller ne çok anlam taşır. İşte bu yüzden hiç ayrılamam bir çöpünden senin.insan anılarla yaşıyor derler ya aslında anılar bizimle yaşıyor. Ne kadar çok anlamlı beraberlik paylaşım huzur sevgi varsa o kadar bağlılık ve anılar vardır konuşacağımız. Aklıma sezenin bir şarkısı geldi. ’’ İşte ben bu yüzden hiç kimseden gidemem gitmem’’