Başarı, başarısızlığın ardındaki başarısızlık mı? Yoksa başarısızlık sonucunda edinilen başarı mıdır?
Benim için başarı, sonuca varıldığında elde edilen mutluluktur. Huzurdur...

Benim içinse başaramamak söz konusu oldu hep. Ruhum engebe, dargınım ruhuma. Ne yaptıysam sonuç vermedi, gönlüme...Bazen ufuklar buluyorum kendimde, kanatlanıyorum. Kalbim yerinden çıkacak gibi oluyorum ama sonunda yine engebede buluyorum kendimi. İlerlemişken duraksıyorum. Onca yıl geçti, onca zorluklardı benim için, lakin duraksadım işte. Hissedilmiş kazanım şimdilerde boşluktan yana. İnsan bukadar mı körelir hayatında ve bukadar mı kendini aşağı çeker? Çekiyormuş demekki... Demişlerdi, masal gibi gelirdi insana.
Başaramamak, beraberinde birçok şeyi getirir beraberinde. Adımlar yakınlaşır, bir adım atsan belki başaracaksın, ama, ama, bazı duygular seni mahfederken, aklın durgunken o adımı atamazsın. Zaten başarıda bunun üzerine değil miydi? Önemli olan belkide sonuç bile değildir, önemli olanda o adımı atabilmendir belkide... Atmamaya kararlımısın o adımı? Bu başarısızlık seni hayatın boyunca gerileyebilir. Pişman olabilirsin ama bilirsin ki zaten seni bitirende yapamamak, başaramamak...

Başaramamak, insanın kendisine saygısını, sevgisini yitirmesine sebep olur. Daima adımı geri atmaya, geriden gitmeye sebep olur. İnsanı mutsuz edende budur. Yazamamak gibi, anlatamamak gibi, gidememek gibi, susmak gibi, bazende yersiz konuşmak gibi. Komik, bilmene rağmen, bunların hepsini bilmene rağmen başaramaman yok mu, komik bir acıdan ibaret...