EVLAT KOKUSU

Ömür boyu biriktirdiğimiz büyükçe sermayenin “sırtımızdaki gücü,” yerkabuğunun en kutsal armağanı, en yüce emanetidir evlat!.. Ona dualar için bütün dinler “secde” eder, yaşama sevincine “kuvvet” katar!
İyi bilirim!..
Cennetin evlatları, dünyanın etrafında dönen meleklerle çarpan kalbin en büyük sırrı, candan ötede hislerin can sesidir!..
Dayanabildiğimiz yaşam çilesinin halefi, hayatın hakiki gerçeklerinde en büyük payı olan; yürüdüğünde bile mutluluk ışığı saçan, ayakta duracak gücümüz yokken, gülüşüyle güç veren, su gibi berrak sevgisiyle ayaklandırandır evlat. Kokusuyla bizi hayata bağlayan yaşam pınarımız, yaşam döngümüzün içindeki eşsiz hazinemiz, ışığımız, aldığımız nefes, içimizi ısıtan “sıcaklığın” taa kendisidir evlat!..
Gözümüzün önünde olmasını istediğimiz, hep koruma gereği duyduğumuz, yanımızda olmasa bile, sıkıntısını uzaktan bize geçiren “nadide” bir çiçektir evlat!..
Kişinin, kendisinden daha yüksek mevkilerde olmasını istediği tek varlık; yaşama gücü veren, etrafına umut serpen, kimi zaman evlât, kimi zaman arkadaş, kimi zaman da yoldaş olan, sığındığımız her limanın kutsal rengidir!..
Nefes almadan yaşanmıyorsa, evlat olmadan da yaşanmaz, nefessiz kalırız, bitap düşeriz! Değer bilip, ebeveynlerine, atasına vefa gösteren; menfaat gözetmeden baş tacı eden, süslü sözlerin ötesinde bir ırmak gibi çoğalan, varlığına şükürler yağdırdığımız salih evlat, “nefes alışımızın” sebebidir!..
Mutluluğuyla mutlu olduğumuz; üzüntüsüyle üzüldüğümüz, gayemiz, candan öte canımız, vazgeçemeyeceğimiz hasretimiz, aynamızdır!..
İnsanın kendini bulması, onunla birlikte yeniden doğmuş gibi, temelden eğitilmiş yokluğu büyük yaradır.
Onu memnun etmeye çabalarken, karşılıksız “ruh bağıyla” dokunuruz ona, ciğerimiz, güvenimiz, “can özümüz” olur!
Karşılık beklemeden sevdiğimiz, korumakla ve sevmekle yükümlü olduğumuz; gökyüzündeki yıldızların ışıltısı gibi parlayan, hayata tutunma nedeni olan, kokusuyla hayat ışığımız, “kalp atışımızdır” evlat.

Mehmet ÖKSÜZ