ZOR HAYAT


Annem evi bırakıp gittiğinde ;
çok iyi hatırlıyorum sömestr tatilinden sonraki ilk haftaydı.

İlkokul birinci sınıfa gidiyordum. Yaklaşık elli santim kar vardı. Her yer bembeyaz.

Okula varıncaya kadar, üşümekten ellerim morarmış, yüzüm kızarmış oluyordu..soğuktan.

Ne sırtımda ceket var nede çorap.
Şapka, atkı, hak getire..
Annem olsaydı..
...

"Annem bizi sevseydi bırakıp gitmezdi."
..

Çocuk ruhum yara almıştı bir kere..
Annem bizi bırakıp gidecek. ben ona Anne diyicem.
Unut onu. silmiştim bitirmiştim Annemi..
O da beni silsin..

Bilinç altıma nasıl işledilerse.. nakış nakış..

Bir hafta sonra annem geldiğinde hazırdım ;nefret kusmaya. benimle olan her anını cehennem etmeye.

...

—Annem seni çok özledim.
...
—Annem bana sarılmıcak mısın..
—cık
Ne olur bir kere annem de.
—dimem.
...
...
—gelme bizim eve...sen kötü kadınsın. git bizim evden.
...
...

Bu böyle yaklaşık iki hafta sürdü.



Şimdi mi.?
28 yaşıma geldim.
Ben hâlâ anneme nefretimi kusuyorum.

Sabahın köründe yatıyorum.
Öğlen sonra 3. 4. gibi kalkıyorum.
Sonra bilgisayar başında oyun oynuyor zaman öldürüyorum. Uykum gelinceye kadar. tabii bu ertesi günün sabahı oluyor.
Bilgisayar kasası nı televizyona bağladım. herkes mahrum televizyon seyretmekten.


— Kahvaltı var mı..
— hazırlarım oğlum.
— ne var yiyecek..
— ne varsa onu yersin annem.
...


"Biliyorum annem o çok sevdiğim norlu yumurtayı yapar şimdi."
...

" Ne ara markete gidip geldin be kadın.
Kola mı sigaramı da almış."


Bense günün her saati..Annem mi yaptığı her işte, söylediği her sözde yargılamak la, sorgulamak la..kendimi kandırıyorum.

Annemin de kalbini kırıyor ve üzüyorum. Hemde her fırsatta..
Nasıl bir psikoloji ye sahipse m.

Ama Annem beni çok seviyor.
Bunu her fırsatta dile getirmemiş olsada..bana sarılmasın dan biliyorum.


Geçenlerde yine böyle bir yargılama esnasında bana..

— tamam seni anlıyorum oğlum. Bende çeker giderim. En azından bana her gün nefret duymaktan, her günümü zehir etmekten kurtulursun...dedi.

— nereye...! nereye...! gidecek yerin var mı senin..?
— var.
— kim..!! söyle kim..!?
— polise giderim. Oradan da sığınma evine..
*

Galiba mesele güven meselesi.
Babam bana güven duymadı.
Bende Anneme.
Annem her koşulda, her şartta zorluklara rağmen hep yanımda oldu.

Ben hâlâ ona yaşadığı her günü
zehir ediyorum.
Annem de şükür ediyor haline.