KOCA ÇINARIN ÖMRÜ

Koca ömrünü “sevdiklerine” adamıştı kadın, gözlerindeki özlemin rengiyle, romantizmin iç güdüsüyle kül olup yanarken, şiire olan tutkusu olağanüstüydü! Tanrının ulu sevgisini içine kazımış, gecenin tam ortasında bedeni ürpermiş; kulakları duymaz hale gelerek, uykusu delinerek, korkunun alasını yaşayarak, “sağırlaşmıştı” dili!.. Bitip giden zamanlarda, karanlığın titrek sesiyle; kutsanmamış şarkıları mırıldanarak, onu kahreden geçmişi kilometrelerce uzağa fırlatarak, ağlaya ağlaya “yarınlara” sığınabilmişti!

Ah!..
Geçmişin esirli hayatında, sefaletlik diz boyuyken; kırık kanatlarla, kentin dar sokak sıkışmışlığından çıkabilmiş, anneliği de bilge sayan endamlı bakışlarla, “özü sözü olan ruhlarla” konuşabilmişti!

Koca bir çınardı o, kadın haliyle çırpınıp durmuş, ömrünü sevdiklerine adamış ve sevginin en güzel limanında yüzünden “tebessümü” hiç eksik etmemişti!

Kadın içgüdüsünden taşan, saf; çıkarsız gerçek sevgi, canının yarısını, hayatının tamamını kaplamışken, uğrunda feda edilen “yaşamın büyülü kokusunu” sol yanında taşımayı bilmişti!

Hiçbir şeye eş değer olmadan yaşanan o koca yıllar, etrafı saliselerle örülü ömrün en büyük aşkını, “en büyük mutluluğunu” yaşamıştı kadın!..

Gülümsemesi her şeye bedeldi, çıkarsız sevginin büyük mesuliyeti içine girmiş, her nefes de tüm benliğiyle, siyaha ışık olmuş ve yaprağı “dikeniyle” kabullenmişti!

Yansıttıkları, hep doğruyu; güzeli, dürüstlüğü, merhameti, hoşgörüyü göstererek, sevginin pek masum, çıkarsız olduğunu kanıtlar nitelikteydi!.. Kâinatın en büyük günahını sevgiyle işlemiş, deliler gibi aşık olmuş; hayatın en güzel evlât kokusunu, dünyanın paha biçilmez dürüstlük mücevherini bedenine geçirip, çok uzaklara dalıp gitmişti kadın, işte o kadın, benim kadınımdı!

Mehmet Öksüz