Dünyaya ağlayarak gelen insan, zamanla girdiği kaotik mücadelede yaş alır eskir ve yok olur bu girift var oluş döngüsünde ruhsal kemale ermesi sevgiyi özümseyip onun içinde erimesi ilahi aşk denizinde bir damla olabilme mücadelesidir. Zira sevmek ve sevebilme yetisine sahip olabilmek erdem bahçesinin çiçeklerinin kokusunu duyma hazzına ulaşmak demektir. Sevilmek ise ruhun egoyla tartılması yani ben demenin sarhoşluğuna neden olur.
Bu yüzden sevilmek değer verilmek insanı değerli kılmaz, insanı değerli kılan edebilmek merhamet gösterebilmek paylaşabilmek ve kendine verilen değerin af kendisinden olmadığını karşı taraftan ona sunulan bir ikram olduğu erdemini kavrayabilmektir Sevgi beklenti ve şartlara bağlı kalmadığı zaman kalpteki gerçek tekâmülünü tamamlar.
Büyük mutasavvıf Rumi’nin dediği gibi ne yaparsan yap sevgiyle yap ve nerde olursan ol aşkta kal.
Aşk ile yaratılmış insanın var oluşunu yalnızca aşk tamamlar, insan sevince vardır sevmeyince ceset.