Ben bazen kimseyi anlamiyorum neden derseniz cevabını benimde bilmedigim bi soru sormuş olursunuz. Bi bakiyorum herkes birbirine güleryüzlü tatlı dilli ama içten içe hisiyatımla söylüyorum kimse birbirini sevmiyor.
Ya da kırgın mı dersiniz bilmiyorum ya inanaın anlam veremiyorum insanların halerine etrafım çok kalabalık herkesim var fakat kimsesizim.

Bi bakiyorum biri bisey diyor bana kimseye soyleme diyor ben birinin yanina gitmeden söylediği lafi duyuyorum. Nasil oluyor bilmiyorum artik bende bi tedirginlikle yaklaşiyorum insanlara. Önce basit bir şey söylüyorum .
Sonra bakiyorum lafim yaninda kaldiysa o insana güveniyorum ne yalan söyliyim. Bana gelirsek ben ne kadar doğruyum bilmiyorum Ahmet Haşim gibi sırf tipini beğenmiyor diye butün aynalari kaldir sadece karşındakinin güzeligini kıskanmak mi dersiniz o an kendi yanlışımı düşünmüyorum yok aslında düşünemiyorum daha dogrusu.
Kim ne kadar doğru en iyi kendisi bilir çünki insan en iyi kendisiyle geçinirmiş. Ama onemli olan kendini iç aynanda görüp önce kendi hesaplamani yapmak iki gün sonra cevap versende sana söylenene doğru cevabı kırmadan üzmeden özelikle arkasından atmayıp yargılamadan söylemek.
Yani seviyormuş gibi görünmeye gerek yok zaten herkese sevemez ki insan önemli plan sevmesende saygı çerçevesinde sevmemek. Arkasindan atıp bunu kimseye söyleme diyip sen kendin soylersen ben anlarım ki beni sevmemen bi kenara bi yandanda kuyumu kazıyorsundur.
AMA unutma ki kör sıçan kuyuyu eşer kendi duser...