parlamaktan korkan bir gecenin siyaha boğulmaya kıyamamış lacivert parçasındadır aşk.
mısralar kırılır saman kağıdı haykırışlarda. ve sadece bir anlık huzmeleri güneş sanıp sarılır dünyam bunlara.
bir yerlerde ok işaretiyle gideceği yer söylenmemişti belki yüreğime.karar denilen boş bulunuşlar da yönlendirmemişti.. sanki kirpikler dökülmüştü içime bakışlardan. bu yüzden kamaşan gözlerde batarken dahi doğmuştu aşk.
iç kırıklarımdan minderler doldururken şikayetsizdim. gösterişli dursun diye arasına sonbahar yaprakları karıştırıken bile ağlayamadım. erken bir dil dökümü yaşamıştım.lisanımda aşk alevlendiğinden beri ağlamam zaten ben. sessizce dilekler tutar kayan ikinci yıldızda o dileğin olmamasını arzularım .belli ki kendi halinde mecnunca bir arzedişe bağlarım gemimi. leyladan kurtulup onunla olamamanın asilliğine dolanırım.
dil dökümü demişken içimdeki bahar dalları nerede.gören oldu mu onları. hani akşamımı geceye dönmeden hemen önce süsleyen akşam sefalarının yanına salmıştı köklerini.yoksa hiç olmamış mıydı?
aşk dingin bir denizin yol almaya karar verişi. ve sonra ansızın farkedişi bir yere gidemeceğini.kendi acizliğine sinirlenip gelgitlere koyverişi mavisini.
buralardaydı şiir yazdığım o sarı kağıtlar. dilimdeki farkındalıklar mı yaşlandı .ağlamanın ıngalayan kısmındayken henüz niye bu geç kalış. erken bir dil dökümü bu şiirler.ve her satır kapılırken nerden estiği belli olmayan o rüzgara ben kaybolan satırlarımın sakin sükutunda rüzgarı dinliyorum şimdi.
sahi ne güzel uğulduyor....