3 çocuk büyüttüm ben,
Aşkın, hasretin ve yokluğun.
3 yetim çocuk sevdim
Saçlarından okşayarak
Kimsesiz Tenhalarda gizliden ağlayarak
3 çocuk baktım sensiz, dilsiz
3 çocuk...

Seni içimden atsam, boş kalır sokaklarım
Kendimde bulamam kendimi,
İçimi atsam içimden yarım yamalak şiirler kalır öksüz çocuklar gibi
sen olmadan kendimi tamamlayamam sen olmadan anlayamam,
bir öpücük bu kadar ölümcül olmamalıydı vurmamalıydı ruhumu
Paslanmış prangalara,
adını başka dudaklardan duymamalıydım yar

Şimdi
Geceler neden sis karanlık ve pus
Bir his var içimde sus diyor hep sus
Gölgeler kovalıyor hiçliğimi
Sen misin Rüyalarıma sataşan kabus

Gülleri koklamaktan bile korkuyorum artık
Yine sen kokacak diye fesleğenler, papatyalar, nergisler, zambaklar,leylaklar
Ve adını bile bilmediğim çiçekler
Bilmiyorsun kalbime dokunuyor uzaklar
Yüreğimi incitiyor gerçekler

Bir yağmur şölenidir gözlerim de yaşanan
Mevsimsiz kopan fırtına,
Umutlarım bavulunu almış gidiyor sırtına,
Acılar dizilmiş yine ardı ardına
Korkuyorum yüz yüze geliriz diye
Betim benzim solmuş kuru bir gül gibiyim
Yangınım sönmüş gibi sade bir kül gibiyim

Adından söz eden şarkılar hazin
Seni susan şiirleri diyemem bile...
Bu nasıl ayrılıktır ki bir vedası yok
Bu nasıl yalnızlık ki hep beraberiz


Gittin...
3 çocuk büyüttüm ben
Aşkın,
Hasretin,
Ve yokluğun.
Örselenmiş umutlarla giydirdim
Yorgun düşlerle..
Acıya inatla bilenmiş
Gülüşlerle
Sımsıcak dokunuşlar
En içten öpüşlerle
Bütün umutlarımı Yitirirken mihnetin
Tam 3 çocuk büyüttüm ben
Aşkın hasretin ve ihanetin...