Kendimi anlatamayacak kadar yorgunum . Sözlerim yorgun , hislerim yorgun . Kendimi ispatlama çabalarım bile yorgun . Neyi neden yaptığımı bilmeleri gerekmez . Hem bilseler ne değişir ki ? Yorgunluğuma yorgunluk katmaktan başka bir şey olmaz . Kimseye bir şey anlatmıyorum artık . Kime ne anlatacaksın ki ? Kimse seni sahiden dinlemiyor bile . Anlatsan da anlamazlar zaten . Şimdiye kadar anlattım ya kuyumu kazdılar ya da sırtımdan vurdular . Bende böyle akıllandım işte . Yorgunluklarımı sırtlanıp düştüm yollara . Ne bir adım ötesi vardı ne bir adım gerisi . Sadece anı yaşıyorum . Tek başıma kalsam diyorum yalnızlık büküyor belimi . Bağırsam sesim duyulmaz . Direneyim desem direnemem bu düzene . Burası hep mi böyleydi yoksa biz mi koymuşuz bu alışkanlıkları buraya ? Neden kimse kimseyi sevemiyor ? Neden hep kıskançlık var içimizde ? Neden kibir ve hırsa yenik düşüyoruz ? Neden bu kadar kirletiyoruz dünyayı ?

Bırakın çocukların gülüşlerini örnek alalım. Bırakın onlar gibi yaşayalım hayatı . Bağıra çağıra koşalım kırlarda . Kahkalarımız inletsin gökkubbeyi mesela . Tüm dünyayı sevgi sarsın . Gökyüzüne bakalım uzunca ve derince . Bulutları şekillere benzetelim . Bir pamuk şekere sevinç çığlıkları atalım . Bırakın hayatı yalnızca toz pembe görmeyelim , yaşayalım da . Çocuklara benzeyelim . Gözlerimizin içi gülsün ve konuşmadan anlatalım kendimizi . Dışarda her gördüğümüz insana , her hayvana selam verelim .
Bırakın yeniden çocuk olalım .
Bırakın insan olalım ...