İnsanlar yapı itibariyle kendilerini olayların merkezinde görme eğilimindedirler bunun aşırısına kaçıp dünya bir tek benim etrafımda dönüyor havasına kapılanlarda var bu tabi ki de ölçüyü kaçırmaktır ve ölçü böyle kaçtığı bir yerden aynı şartlar altında tekrardan dönüp de gelmez insan bilinçli olmak bilinciyle ölçüyü bir şekilde tutturmak zorunda madem her şey ölçüsünde iyi ve güzel ben merkezci olmanında bir ölçüsü vardır elbet ego yerli yerinde kişiliğimizi dengeleme görevi görür dengeyi tutturamayanlara da genel de egoist denir böyle olunca karşımıza egosantrizm kavramı çıkıyor her şeyde bir tek kendini esas alanlar bu kavram tam olarak onlar için her benliğin ihtiyacı bencillik değildir ihtiyaç duymayanlar bencillikten uzaktır zaten genel de insanlarda görülen kişilerin kendilerinde duyulan bir eksikliği giderme tamamlama bastırma isteğidir bencillik olgusu insan ölçü olarak kendi benliğini merkeze koyduğunda diğer benlikleri hiçe saydığında egoist olur böylelikle egosantrizm ortaya çıkar var olan her şey varlığıyla bir ölçüye muhakkak muhtaçtır kendisinde etrafında olanlarda aynı şekilde bir ölçü ister ahengi bozan ölçüyü kaçırır bencillik ölçüsüz bir ahenk bozuculuktur ölçüyü tutturanlar bozgunculara asla pabuç bırakmaz bırakmamalı bencilliğini bıkmadan aynı ölçüsüzlükte sürdürenler gerekli öz eleştiriyi kendilerine yapmaktan uzaktırlar bu öz eleştiri yapılmadığı sürece olumlu bir değişim gelişim sağlanamaz her insanın bir benlik duvarı vardır bu benlik duvarının ötesine geçmek mümkün değildir insanlar bu yüzden ister istemez ben merkezcidir bu gerçek ben merkezciliği iyi bir şey yapmıyor tabi ölçüsünde ben merkezci olmakta iyidir hayatta her şeyin bir ölçüsü var ölçüsünde her şey iyidir ve güzeldir genetik faktörde önemli tabi kimi insanların hayatının mihenk taşıdır ben merkezcilik burda bir ölçü ahenk bulmak mümkün değil biz insanız dışımızda akan bir hayat var ben merkezciliğin aşırısı hayatı küçümsemektir hayat küçümsenmeye gelmez hayat gölge de kalmayı sevmez mesele hayatla bir ahenk yakalayabilmekte sözün bittiği bir yer vardır ya sözün işte bittiği yer ben değil bizdir hatta başlangıcı bile bizdir biz olmadan ben ne ki biz yoksa bir ben olmak mümkün mü ölçüsünde ben olabilmenin yolu en önce biz olmaktan geçer ölçü her an her şeyde vardır ölçüyü tutturabilmek için insana sağlam bir şuur bilinç gerekli şuur öyle ya da böyle her insanda vardır lakin şuur sahibi iken bilinçli olmak ayrı bir şey bilinç farkındalık getirir insana bilinçli olmak farkında olmaktır insan farkında ise ben merkezciliğin nerde ne kadar iyi nerde ne kadar kötü olduğunu bilir bilmek bilincin beslendiği bir olgudur insanoğlunda insan bilmeli ölçü nedir ölçüyü bilen insana ben merkezcilikte iyidir çünkü yersiz gereksiz bir şey yoktur vuku bulan yerli yerini bulunca yersizin peşine kimse düşmez yerliyi yersizden ayırabilmek için insana gerekli olan yerinde bir bilinç tabi