Eskiden ailelerde en zor işlerde bile paylaşım vardı , tarla ise tarla, ahır ise ahır, harmanda bile bir el vardı eş eli, aş eli . Arkasından gelen aile bağını mutluluğa yansıtan sevgi tohumları ekilmiş oluyordu sanki. Ne kadar güzel değilmi? Eskiden sürekli yüzü gülen hayattan çok şey beklemeden ama mutlu olabilmeyi çok iyi bilen insanlar. Kaderine razı gülen yüzler.
Evet şimdi de kariyer veren bir dünya var. Ne kadar para o kadar güzellik. Ne kadar koştuğuna bağlı, zamanın nasıl geçtiğini bilmeden. Kariyer uğruna geçen zamanda ömür bir arpa boyu daha ilerlemiş fakat kayıp olanların farkına varmadan.
Ama şimdi farkettim ki, anneler çok parçalanıyor, değersizlik içersinde bir parçalanma oluyor sanki. Uzun yıllarını hem evine hem kariyerine adamış annelerin ne kadar yorgun olduğunu biliyorum. Bunlar vücut yorgunu değil, çalışmak yormaz onları çocuğu için ailesi için yaptıkları hiçbir şey bedenen yormaz. Dualıdır adımları, bedeni yorulsa da gülen gözleri parlar. Memleketimin kadınları yüzyıllardır üretmek, üreterek katkıda sağlamak ister. Ama bu çalışma farklı oldu hepsinde farkettiğim değersizlik yorgunluğu, takdir edilmemek. Eskiden olduğu gibi beklerken aile mesleğini, hiçbir alanda paylaşım olmayan evler üredi sanki. Hayatta yok sayılıyorsa sadece para kazanan ve evi çekip çeviriyorsa gerisini sormaya gerek yok. Aslında bakıldığında sadece para kazanmıyor,evi çekip çevirmiyor, o kadar çok parçalanıyor ki, küçücük görünen ama hissedilmeyen aksaklıklar bir anda delete oluyorsa bunun bir kahramanı var.
Evin anası mutlu ise eş mutlu , çocuk mutlu, dünya mutlu. Yapılması gereken sadece destek , takdir ve sevgi dünyanın yüzü daha çok gülsün diye.