Pembe gülüşlü zamane gençleri;
Solmayın hemen, kırılmayın şimdi.
Dinleyin, söyleyeceklerim var ezelden beri.
İnsan giyinip gelir,
Yalnızlık kumaşından yapılı bedenine yapışık o giysiyi.
Bazen bir broş bazen bir inci eklenir belki.
Ama değişmez ki o elbisenin ismi.
Yırtılmaz, sökülmez tenine yapışmış gibi.
Esse de rüzgar, savursada kasırga
Çıkmaz üzerinden artık o sizden biri.
Bazen öyle dar gelir ki;
Kurak bir çölde gibi eritirken tenini,
Nefes alamazsın sanki.
Düşersin kalkarsın hala seninledir ilk gün ki gibi.
Sen bilmezsin, öğrettiler bana,
Zaman pervane olmuş dönerken,
Bir masalın ilk cümlesiydi,
Tenine yakışacak olan o giysi..
Kanadıkça hayallerin solmayacak rengi.
Kan kırmızısı ipek bir kumaş gibi.
Anılar yapışacak elbisenin düğmelerine.
Omuzlarındaki parlak taşlara ağır gelecek söylenmemiş sözler.
Sen ise yalnızlığını büyütürken ruhunda çiçekler gibi,
Kaçacaksın bulutlara kovalanan bir kuş misali.
Bulutlar yıkarken gözyaşlarıyla seni,
İzleyeceksin tamamlanmamış cümleleri,
Boğazında düğümlü kelimeleri...
Tanımayacak benden başka kimse seni.
Ve bilmeyecek bulutlarla sarmalanmış yalnızlık elbiseni..
Sonra yeniden yükseleceksin maverada,
Korkulardan kaçar gibi...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN