Hayatım boyunca şiir benim yanımda olacak. Bu ben çok küçük yaşlardayken başladı .Aslında ben daha kundaktayken bile şiir etkinliklerine gidiyormuşum. Annem söyler beni arkadaşlarının yanına bırakıp şiir okurmuş. Annem etkinliklerde şiir okurken meyve suyumu içip annemi hayranlıkla dinlediğimi hatırlıyorum.

Bütün küçük çocuklar ya sokaktaki arkadaşları ile yada kardeşleri ile oynarlardı. Benim kardeşim yoktu ,oynayacak arkadaşım da. Ağlayıp anneme kardeşim niye yok diye sorduğumda annem her zaman senin kardeşlerin şiirler derdi. Sonrasında kardeşlerim olsa da, arkadaşlarım olsa da şiir benim kardeşim olmuştu artık.

İlkokula başlamıştım, okuma yazmayı öğrendiğimde ilk akrostiş şiirimi yazmıştım. Çocuk aklıyla! Anneme gidip ’’Anne bak torunun oldu.’’ demiştim. Hâlâ annem hatırladıkça güler. İşte böyle ,şiir benim hayatımda büyük yer edindi. Benim oynayacak arkadaşım yokken ’’kafiye bulmaca’’ oynardım. Annemde bana katılırdı çoğu zaman. Hâlâ bu oyunu annemle farklı bir şekilde oynarız. Birlikte onun şiirlerine kafiye buluruz.

Her hafta sonu şiir etkinliklerine giderdik korona öncesi, arkadaşlarım duyduklarında nasıl katlanıyorsun? Sıkılmıyor musun? Gibi tepkiler veriyorlardı. Böyle düşündüklerinde çok üzülüyordum çünkü insan kardeşine katlanmaz, ömür boyu yanında olur.