Yokluyorum içimde ki kırılmış çocuğu,gözlerine hüzün oturan sevgi uman.
Umutlarını bir çoğaltıp,bir azaltan huzuru arayıp bulamayan,
Saçlarının örgüsü diplerinde acıya dönüşüyor, öyle sıkı öyle bunaltıcı hayatına baktığı manzara gibi.
Zifiri bir karanlığa dalmışcasına ışık görünmüyor,
Üstüne çektiği yorganın ağırlığında eziliyor, ruhu.
Üfüren olsa uçup gidecek gökyüzüne,
Belkide en çok o maviliği özlüyor, umudun sevginin özgürlüğüne kanat çırpmak istiyor.
Ama prangaları izin vermiyor,
Ayaklarında değil, kalbinde.
Korkunun hüküm sürdüğü hayatında, nefesi yarım kalıyor...


O çocuk sadece sevgi istemişti oysa.
Gülücükler yükselen evinde, sarmaş dolaş mutluluğun sesini, sofrasında kuru ekmeği de olsa, huzuru hissetmeyi ne çok dilemişti,
Koskocaman bir masada özlem duyduğu herkesi görmeyi, kavgasız gürültüsüz,korkusuz kaygısız bir hayat.
O çocuk pahalı oyuncaklar istemiyordu, üstündeki elbisenin alı gülü ilgisini çekmiyordu,
Dizlerinde oturacağı, elleri saçlarında gezecek Baba hayal ediyordu,okul yollarında ellerini sıkıca tutacak.
Gözünden sakıyacak, kanatlarının altında güven duyacak, şımaracak diye sevgisiz bırakan bir aile değildi istediği.
Koşarak evine geldiğinde iki yanağından öpecek, sevgiyle kucaklayacak, "gününüz nasıl geçti" diyecek Anneyi umut ediyordu.
Çileden kahırdan kalbi katılaşmış, çamaşır suyundan ellerinin sertliği yüzüne vurmuş Anne değildi.
Saf sevgi, çünkü biliyordu o çocuk, sevginin başlangıcı bu ev olacaktı.
Ömrüne dağılacaktı, ne görürse yaşamına o taşınacaktı,
Yazık ki ,o çocuk ömrüne sevgisizliği taşıdı, ama sevmekten hiç vazgeçmedi.
Sanıldığı gibi büyüdüğü evin umutsuzluk kokusunu, sevgisizlik çemberini yarınlarına almadı. Inadına sevdi kırılıp parça parça olacağını bilerek sevdi,
Tıpkı büyüdüğü evde defalarca hayal kırıklığına uğradığı gibi, düştükçe kalktı.
Usanmadı usanmadık, ellerimiz boşlukta milyon defa kaldı yine de uzatmaktan yılmadık ve yılmayacağız.
Çünkü o çocukta bende iyi biliyoruz,
Bu dünyaya sevmeyi bilen, sevgiyle herşeyin düzeleceğine inanan insanlar gerekiyor.
"Armut dibine düşer " anlayışını zihinlerden sileceğiz, sevgisiz büyüdük diye, zalim gaddar vicdansız olmayacağız...

- Bak çocuk, senin kalbinde bin kırık, benim sırtım da sayısız bıçak yarası.
Yine de kalp açmaktan vazgeçmeyeceğiz, ne olmuş anlaşmıyorsak sessizce hayalet gibi geçip gidiyorsak hayatlardan, yalnızlığın çığlığında bastırıyorsak sesimizi,
Seven değil çocuk, sevmeyenler utansın onlar utansın biz değil!..

Ayşegül Kahraman