NEFESSİZ KALDIM

Bir kuş olup sana doğru yol aldım, akan zaman, “gözyaşlarıma” karıştı. Köşe bucak kaçtığımda içimi acıtan öylesine çok şeyler taşıdım ki, ömrüm boyunca masum insanların, yedi tutmalı düşlerinden geçtiğimde; onları anlamaktan, dinlemekten hep “uzak” durdum!

Masumluğun renginde kayboldu gözyaşlarım, defalarca “sevmeyi” denedim, kaç gece uykusuz kalarak, karanlığın zifiri sokaklarında kayboldu bakışlarım. Milyonlarca kez kendime kızdım, ağır sancılar geçirdim!

Gecenin ıssız köşelerinde, kendini kaybetmiş, gözleri morarmış yüzlerce insanın ruhuyla yüzleştim ben!

“Çok üşümüştüm çok!..”

Sevgimi, zamanımı, ömrümü vermiştim, ama o da “kâfi” gelmedi! Sen, o kadar gaddar mıydın be hayat? Daha neler isteyecektin benden, senden ebedi “vazgeçmeyi” düşündükçe çırpındım durdum!.. Acıttım içindeki her şeyi, kahrolası ıssız zamanların içinden geçtim, tanıştığım her kim olduysa benden hep “bir şeyler” aldı gitti, yağmaladı, incitti beni!

Gelincik kokusunun gizemi göğüs kafesimi sıkıştırmıştı, sırra kadem basmıştı hayat sandığım şey, canımdan can almıştı. Gözümde kararmıştı dünya, “bir kadına; beden gücüyle değil, sevgi gücüyle sahip olmanın önemini, onun ruhuna sahip olmanın gizemiyle” seni tanıdım ve sen çok büyüdün içimde!

“İlk defa birini, o kadar “candan” inanarak sevdim!..”

Artık, hem sevgiye; hem de hayata aşkınla tutunarak, dudaklarının arasındaki nefesle ihya olarak, seninle “tek nefes” olmak istiyorum, ey yâr.

Mehmet Öksüz