Çocukluğum ve Ramazan Bayramı
Saygıdeğer okuyucularım…
Sizlere, çocukluğumdaki Ramazan bayramlarını yazmak istedim. Çünkü çok güzel ve farklıydı benim için. Hele arife günü geldi mi, heyecandan bayram sabahına kadar uyuyamazdım.

Bayram sabahı bana alınan ayakkabıları ve elbiseleri giyeceğim için çok sevinirdim. Annem, babam ve büyüklerimle bayramlaşarak ellerini öpüp para alacağım için çok yerimde duramazdım. Evin büyükleri babaannem ve dedem olduğundan, evimize çok misafir gelir ve giderdi. Bayram bitmesin diye dua ederdim. Günün belli saatlerinde komşuların evine gider, oturur onlarla sohbet ederdim.

Ben, şimdiki çocuklar gibi sokak ve ev ev gezmedim, şeker ve para toplamadım. Şimdiki çocuklar, bunları yapıyorlar. Kimi çocuklar, her şeye sahip oldukları halde mutlu olamazken, kimi çocuklarda her şeye sahip olamadıkları halde mutlu olabilmeyi başarabiliyorlar.

Şimdi ki Ramazan Bayramları, benim için eskisi gibi güzel ve özel geçmiyor. Babam, kardeşim ve kimi büyüklerim hayatlarını kaybettiler. Artık bizim eve eskisi gibi misafir de gelmiyor. Kalabalık azaldıkça, insanın durağanlaşması daha da artıyor.

İşte böyle dostlar…
Ramazan Bayramlarında ve diğer günlerde büyüklerimize saygı gösterelim, onları sevelim. Küçüklerimizi de sevelim, koruyup kollayalım her zaman. Rahatsızlığı bulunan insanlarımızı ziyaret edelim, imkânlar ölçüsünde maddi ve manevi konularda onları mutlu edelim ve onlardan hayır dualar alalım. İnsan olmanın erdemini her zaman yaşatalım.

Zeynep Didem Gezgin