Ahh eski Arefe geceleri...
Sobanın üstünde boy boy sıralanırdı güğümler,fokurtusu odaya dolardı.
Çatırdayan sobanın sesi ürkütür, hizaya geçerdik.
Evdeki en büyük mavi leğen, bembeyaz kalıp sabun el işlemeli lif hazırlanırdı.
Sapı kırık kenarı delik kova, kırmızı tas da yerini alırdı...
Seslenirdi Annem " Hadi gelin Arefe suyuyla yıkanmak sevaptır "
Biraz korkak biraz utangaçlıkla bağdaş kurardık, o suyun sıcaklığı bile bir başkaydı,kalıp sabunun yaktığı gözlerimiz çakmak çakmak olurdu, naftalin kokulu havlulara sarılır, sobanın kıyısında titreyerek ısınırdık...
Aynı gün alınmış bayramlıkları yastığın altına koyardık, yeni kokusunda dalardık uykuya,ayak ucunda parlayan ayakkabılar...
Büyüdük o Arefe geceleri de çocuklukta kaldı, büyüyen biz miydik, zaman mı?
Eskiyen o günler mi yoksa bizler mi ?
Modern kültürle yetişen çocuklara çok üzülüyorum,
O eski Arefe gecelerini yaşayamıyorlar.
Soba üstündeki mandalina kokusuna yabancılar,
Kısacası hepimiz o huzurdan çok uzaktayız...

Hemde çok uzağız, önce büyümenin deli hevesine kapıldık. Büyüyünce herşey daha güzel olacak zannettik, bacası dökülen duvarı kırık, sular sızan gecekondu yerine temiz ferah bir evin hayalini kurmadık mı?
Aynı odaya doluşup yün yorganlar altında kaybolana kadar dalınan uykular şimdi aranıyor.
Paçalara bulaşan çamurları sırkalayan o çocuklar, nerden bilirdi en masum kir olduğunu, büyümenin sancılı yanlarında, batıp çıkılan çamurun mutluluğu bulunur mu ?
Çağ değiştikçe birliğin topluluğun değeri mazide kaldı, üç beş yerinden yamalı sofra bezinde toplanmalar ,aynı kaba kaşık daldırıp birbirimizden önce yeme arzusu nerde şimdi?
Sobanın üstünde boynu bükük çaydanlığın verdiği çay tadını bulan var mı?
O çamurlu yollar düzenlendi, duvarı kırık sular sızan gecekondular ezilip biçildi tıpkı çocukluğumuz gibi, yerine büyük binalar dikildi, ektigimiz hayallerimizin üstüne.
Konu Arefe gecesiydi; Arefe geceleri de o masum yıllarda unutuldu.
Metropol kentlerin,mumyalanmış insanların yapay kalbiyle güya mutluyuz.
Oysa çocukluğumuz iç çekiyor ve bizler o sesleri bastırmak zorunda kalıyoruz...


Ayşegül Kahraman