KALBİNDEKİ SESSİZLİĞİ DİNLE!

Kalbindeki sessizliği dinle, kuru soğuklardan arınmış yaban ellerin haksızca bakan gözlerinden; gecelerin titrek sesinden uzakta, ne kadar günahlardan arınmış olsan bile, taşıdığın bedene layık “bütünlüğü” hissedemezsin!

Acının içinde sukut varsa, sadakate yer tutmuşsa ömür, bir saliselik hüznün perdesine asılı kalırsın!.. Ruhun memleket hasretiyle boğuşur, içinde sıkışır kelimelerin, sus pus olursun, yutkunamazsın!

Yıkıntılar olmadan gökyüzünün şımarık yüzünde, aydınlığın güzel sesinde, gülümsemenin güzelliğinde, sen hep kalıcı misafirim ol buralarda.

Hakiki doğrularla yaşayan insan ol, hissettir içinde gezen ırmakların serinliklerini; bu dünyada yalan söylemeyen bir toplumun içinde büyü, “sözlerinle” insanları eğit, onlara hayatın güzelliklerini hediye etmeyi bil, bir kelimen bile “ölçülü” olsun! Çünkü, “söz bulaşıcı bir hastalık gibi” yayılır, insanın ruhuna geçti mi, çıkarması çok güçleşir?

Karmakarışık duygularla haber salan “anıların” depreşe dururken, benim neyim açıkta dersin; çekip gidersin gecenin içinden, sonra, sabaha varırsın, sabah bitmeden akşam oluverir, akşamdan yarını düşünür durursun!

Sağlığını kaybettiğin zaman, yürekten bakan gözlerin sel olur akar gider, ne kadar anlamsız, ve ne kadar çekilmez bir hayatın içinde olduğunu görürsün! Yılların, hederli hayatın derinliklerine varır, dünyanın “çok kısa ve bir saniyelik olduğunu” irdelersin!

Hangi ocağın nimetinden efkarını almışsa sabah, büyükçe bir özlemle güne olan “egemenliğini” hissedersin!

Kalbinin sesini dileyerek, ağır zeminlerin altında kalan; içimizde kol gezen canavar dediğimiz şey, canımızdan can alan, ağlatan, rüzgâra acılar serpen, içinde bulunduğumuz hayat değil miydi, bizi “karanlıklara” gömen? Yarına, öbür güne, için için kan ağladın mı? Bilinmez bir uykunun deminde uykuna gelip sığınacağım, bekle beni bu gece!

Mehmet Öksüz