Eskiden ne de büyük insanlarımız varmış!
Büyük diyorum çünkü iki küsün arasını düzeltmek öyle küçük bir iş değil.
Eskiden kimse kimseye kolay kolay küs kalamazdı,
illaki birileri bu küslüğü sonlandırmak için elinden ne geliyorsa yapardı,
Öyle şimdilerdeki gibi bir birileri hakkında edilen kötü sözleri,kimse kimseye taşımazdı.
Taşımak bir kenara dursun,
Sözü söyleyen küçükse ’Yahu öyle deme o senin büyüğün’,
Sözü söyleyen büyükse;’Yahu öyle deme o daha küçük,
ne dediğini bilmiyor o daha cahil sen büyüksün hadi barışın bakalım küslükte neymiş ’ derlerdi.
Şimdilerde o kadar çok ki bu küslük meselesi;
Anne evladına,evlat babasına, kardeş kardeşine küs ve bu hiç kimsenin umurunda bile değil.
Belki birazcık gururdan ibaret olan bütün dargınlıkları çözmeye,bir ’hadi demek’ yetecek de artacak bile
ama o hadi barışın diyecek büyüklerin ne yazık ki nesli çoktan tükenmiş.
Dargın gönüller de tıpkı insanlar gibi çoktan yalnızlığına mahkum edilmiş.
Ömür denilen şey gerçekten çok kısa ne kalp kırmaya değer, nede kırılan kalbi onarmaya zamanın yeter,
Dilerim üç günlük dünyanın üç gününü de küs geçirmeyiz...