Sevgim büyüyor gün geçtikçe. Hem de kontrolsüzce büyüyor. Sığmıyor kabına taşıyor, coşuyor. Sana olan özlemim, susamışlığım artıyor. Tanımlıyorum yorumluyorum hesaplıyorum ve elime bakıyorum; sadece sana susamışlığımı görüyorum.
Koşuyorum nefes nefese, soluğum kesiliyor. Ayaklarım taşımaz oluyor yorgun bedenimi; sendeliyorum, düştüm düşeceğim anlarını yaşıyorum çoğu zaman. Düşüncelerim harabeye dönüyor karmakarışık, kapısız penceresiz, ne girişi belli ne de çıkışı. Çaresizce… Ve elime bakıyorum; sadece sana susamışlığımı görüyorum.
Kar yağıyor, kar taneleri süzülüyor, yürekten yüreğe yolculuk gibi. Her bir kar tanesinde “sen” yüklüsün. Yağmur yağıyor aceleci, coşkulu toprağın çağrısına kulak vererek. Her bir yağmur tanesinde “sen” yüklüsün. Tan yeri ağarıyor gülümseyen siluette sen yüklüsün. Gün batıyor; el sallayan kızıllığında “sen” yüklüsün. Ve elime bakıyorum; sadece sana susamışlığımı görüyorum.
İçim acıyor uzaklardasın. Yollara serilmiş hasretlerde, kat edilecek mesafelerde “sen” yüklüsün. Ben bu cümleleri yazarken biliyorum sende hissediyorsun. Hatta okuduğun romanda, şiirde, mırıldandığın eski bir şarkıda, farkında olmadan söylediğin içli sözde aradığını biliyorum. Ben okuduğum şiirlerde romanlarda dinlediğim şarkılarda hep senden dokunuşlar, senden bakışlar, senden kokular ararım.
Bulamasam da hep bulacağıma inanırım. Ama neredesin? Bilmiyorum sende kurduğun cümlelere, soluduğun havaya, çektiğin derin nefese “ben”i yüklediğin olur mu? Ve elime bakıyorum; sadece sana susamışlığımı görüyorum.
Tek cümleye dünyalar sığar mı? Tek cümleye ciltler dolusu kitaplar sığar mı? Evet sığar, öznesi “sen” olursa.