Doğduğumdan itibaren bir savaş, yarıştır başladı. Bir Türk olmanın bedelini solan yıllarımla ödedim.
Neymiş "teknoloji", yok olmadı efendim "ekonomi", dahası da var "kariyer". Hep vardı, ama nedense bize hiç uğramadı.
Dünyanın yarısı açken, yarısı tok yattı. Mutluluktan havalara uçtu.
Tabi "zeka" vardı.
Peki zeka gerçekten bu kadar mıydı?
Hiç kalp yok muydu, ya da vicdan?
Bu oyunu insanlar daha ne kadar sürdürebilir acaba? Modern çağın sorusu sanırım bu olmalı artık.
Biz görmekte zorlanıyoruz ama dünyanın bir kısmı yavaş yavaş çürümekte. Bir kıçı kırık uğruna.
Artık ben ne Avrupa, ne Amerika yalanlarına hapis yaşamak istiyorum. Yeter artık. Senin kurnazlıkların kadar benim kocaman bir kalbim esarette duruyor.
Sanal paraya uyananların paraları on misline çıkarken, en ağır işleri yapanlar ayda senin bir günlük parandan az bir paraya yıllarını heba ediyor. Ermeni soykırımından bahsediyorsun. Tabi yetmiyor sana. Ülkemin güçsüzlüklerinden kendine menfaat yaratıyorsun.
Eğer adalet, merhamet, vicdan buysa sen kazandın kabul. Hatta zeka buysa, gel kapışalım.
Sen dünyayı parmağında oynatırsın belki, ama bir ekmeğe muhtaç yaşayanların ahının hesabında iflas edersin gözüm.
Hadi kapışalım gerçekten, ama adil şartlarda. Sen değil "büyük", şarlatan bile etmezsin gözümde. Şimdi kim verdiyse mamanı, ona git. Defol!