Âşık Veysel’in dizelerinde;
“İşkence yaptıkça bana gülerdi
Bunda yalan yoktur herkes de gördü
Bir çekirdek verdim dört bostan verdi
Benim sadık yârim kara topraktır” demiştir.

“Altın yere düşmekle cevherini tüketmez” derdi rahmetli babaannem. Bazı hemcinslerim: “Ay ben yapamam. Toprakla, gübreyle uğraşamam. Çapayla ot kazamam, solucana hiç bakamam” der. Zor olmadığını, toprağın stres aldığını söylesen de seni dinlemezler. Ama aynı kişiler, organik ürünlerden bahsedilince koro halinde iç geçirirler...

Haksız da sayılmazlar! Toprakla uğraşmak zaman ve sabır ister. Beden gücü ve emek ister. Daha da önemlisi sevgi ister. Toprakla uğraşırken beklemeyi ve bereketi öğrenirsiniz. Bir sabah emeğinizin heba olduğunu gördüğünüzde direnmeyi, diş geçirmeyi yenilerek öğrenirsiniz. Emeğinizin karşılığını aldığınızda ise tatlı bir huzur bulursunuz. Ve en önemlisi mütevazı bir insana dönüşürsünüz.

Yazan: MEHPARE GÖKÇE