M.S 2020

Zaman artık önemsiz.
Kâğıt, kalem ve geçmişi hatırlayanların şanslı olduğu bir dünya.
Geride kalanların hepsi
Hüzünle doldu.

Değerlerimiz, düşüncelerimizin boşluğunda yeniden ortaya çıkmak için savaşıyor. Eksik kaldığımız ne varsa tamamlayıp, kaderimizin çizdiği yolda beklemeye devam ediyoruz. Güneş hala tam saatinde doğup aynı çizgide yol alıp karanlığa teslim oluyor. Mevsimler uzun yıllardır yolunu kaybetmiş yine de hala aynı kokuları taşıyor. Yıldızları da görebiliyoruz hala, az da olsa çocuk sesleri çınlıyor evlerin balkonundan sokaklara doğru. Ama dünya sessiz artık. Olabildiğince yalnız. Köprüler, deniz kenarları, dağlar bomboş. Herkes sabırla dört duvar arasında bilinmezliğe kucak açtı. Tüketim azaldı. Sadece yiyecekler değil, insanlar da birbirini artık tüketmekten vazgeçti. Belki de yoruldular, ama bana sorarsanız, pişmanlar. Evlerin ışıkları sürekli yanıyor, yalnız olanlar yine yalnız, kalabalıklar kendi içerisine kapanmış. Dünyanın hala aynı olduğunu düşünüp hiçbir şeyi umursamadan yaşayanlar da var. Sayıları başta çok olsa da zamanla yok denecek kadar azaldı. Artık herkes gerçeğin ne olduğunu biliyor. Fırınlar hala ekmek çıkarıyor, ama kimse sıcak olup olmadığını sormuyor. İnsanlar olabildiğince sakinleşti. Kavga etmenin, bağırıp çağırmanın hiç kimseye fayda sağlamadığını anladılar. Belki de içine düştükleri bu bilinmez gerçek, bütün yanlışların yerini aldı ve almaya devam ediyor. İnsanlar sessiz. Sokaklar sessiz. Karanlık sürüyor. Güneş hala tam vaktinde doğsa da birçok kimse için anlamdan uzak, kendi içinde kendine ışık verip kendini ısıtıyor. İnsanlar üşümekten, yağmurdan, kardan, depremden, sellerden, fırtınalardan korkmuyor artık. Bütün korkularının yerini tek bir korkuya bıraktılar. Sevdiklerimizi, hatta bir merhaba dediğimiz bütün yüzleri umursayarak yaşamaya çalışıyoruz artık. Empati yapabiliyor ve birlikte birbirimiz için dua edip iyi şeyler isteyebiliyoruz. Korkularımız içimizde büyürken hala başkalarına umut vermeye çalışıyoruz. İyileşiyoruz sanırım. İhtiyacımız olan kadarını alıp gerisini paylaşıyoruz. Sokakları bir süre sessiz bırakıp, artık yorulmuş olan bu dünyayı az da olsa önemseyip rahat bırakıp, çevreyi kirletmeden, diğer canlılara zarar vermeden, insan dışındaki her canlının da yaşamına saygı duymayı öğrenerek büyüyoruz işte. Kim inanırdı ki bir hastalık bizi iyileştirecek!

Şener İpek/Sessiz Dünya/Syf: 93-94