Yıl 1970.
.
İstanbul un Feriköy semtinde bir Gecekondu da yaşıyoruz
Yazlık sinemalarda her gece iki film birden
Sadece 1.75 kuruş. semtte
Arzu ve Kulüp sineması diye iki sinema var.
Haftanın 6 günü işe git gel derken
Hafta sonları tabii ki biraz eğlenmek ya da
Sinemaya gitme isteği var içimde
Rahmetli Babam da
Saat 21:00 de evde ol diyor, en geç 22:00
Diyor ama film 20:45 başlıyor üstelik de iki film....
.
Tabii gece yarısı oluyor evde bir şamata kopuyor
Bir keresinde hiç unutmam
Rahmetli kızgınlıkla bir çarptı suratıma
Sol gözümden dört yıldız uçtu,
İşte o gece gözümdeki o mor lekeyle çıktım
FERİKÖY deki evden.
Ve.. dönmedim o eve bir daha..
Hiç bir zaman kendimi ezdirmeden tek başıma onurlu
bir duruş sergileyerek çalıştım çabaladım
Ve dimdik durdum hayata karşı..
Yedi ay sonra bir gecekondu kiralayarak
Döndüm o semte döndüm ama
Uğramadım bir daha çıktığım o eve..
Sıradan bahanelerle her gece kavga
Bana göre değildi artık.
.
Nereden mi geldi aklıma sabah sabah bu anılar
Kahretsin Yıllar sonra da olsa o köyden bir Kadın sevdim.
Sevdasına yandığım,
Gözlerinin büyüsüne kandığım
Ve.. Aklımdan hiç çıkaramadığım.
Bir Kadın sevdim
.
Ve ona Sen benim
Son sevdam,
Son Şiirim,
Son Kadınımsın dedim.
.
Ahmet Nevzat Uçar.
01/Ağustos/2015.

-