BİR ZAMANLAR
Bir zamanlar çocuktuk. Bir atımız olsa hevesiyle büyüdük. Ona binsek rüzgarı hissede hissede koştursak dörtnala. Kişnemesi sarsa dağları. Ayak sesleri şarkı söylese "dıgıdık dıgıdık dıgıdık".
Büyüdükçe heveslerim değişti. Bir arabamız olsa! En iyisi. Uçsa yolda. Süslesek her yanını. Tuttuğumuz takımın renkleri değse gözümüze anahtarlığında. Bakıp bakıp dursak pencereden yerinde mi diye. Yıkasak köpüklü suyla çocuklarla beraber.
Biter mi istek! Bir evimiz olsa! Pencerelerinde çiçekler renk renk. Önünde bir asma, ağaç ve altlarında masa. Kahvaltı yapsak, sohbet etsek, kahkahalar atsak hep beraber.
Çocuklar, ya çocuklar. Okuyacaklar, evlenecek ler, iş alacaklar ve onlar devralacak bu hayalleri.
Belki birçoğumuz ulaştı bu hayallere. Ama dönüp baktığımızda " ne çabuk geçti yıllar" diyoruz hepimiz. Ne çabuk geçti yıllar.
Hevesler yerini "acaba ne hastalığım var" cümlesine bıraktı. Çocuklar aradı mı hanım? Oğlan bugün çalışmıyor sanırım. Torunlar... Kendimizi unuttuk her gün biraz daha.
Buraya kadar biliyorum yaşamı. Yarınların sürprizi ne bilmiyorum. Sadece tahmin ediyorum. Bildiğim tek şey büyüdükçe hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığı, çoğaldıkça yalnızlaştığımız.
Sağlığımız iyi olsun yetere dönüyoruz her gün biraz daha. Ne heves kalıyor ne istek. Nefes alabilmek yeterli sadece. Nefes alabilmek yeterli.

MEHMET ALİ TÜRKAN
11/03/2021