Otobüs, gardan hareket etmeye başlayıp, yola koyulduğunda, içimde bir burukluk olur. Ardımda bıraktıklarımı,özlemeye başlarım. Birkaç dakika bu ruh halimden çıkamam. Şehirden, uzaklaştıkça yeni durumuma alışmaya başlarım. Yalnızlığıma daha bir sahip çıkarım. Yolculuğumun,güzel tarafıysa; kendime güvenimin daha farkedilir seviyede olduğunu görüyorum. Çocukça oyunlar kuruyorum. Meselâ; yolcular hakkında önsezilerde bulunmak, kurgusal kişiliklerinin analizini yapmak. Kendi gözlemlerimle, koltuklarda oturan, insanlara ait hayat hikayesi uyduruyorum. Yanımda oturan biri olduğunda, mutlaka; konuşmak için bir konu bulup, sohbeti açıyorum. Bir de elinde, okuduğu kitap varsa, hiç dayanamıyorum. Kitabın konusunu soruyorum."Yazarından çok konusu dikkatimi çektiğinden" Bazen; çenem düşüyor yol boyunca, konudan konuya atlayabiliyorum. Yanımda oturan yolcuyla aramızda, pozitif bir etkileşim olduysa susmak bilmiyorum. Karşılıklı konuşmaktan; zevk aldıysak ve bende iyi bir izlenim bıraktıysa bal kaymak gibi bir yolculuk oluyor. Yalnızlığım tuttuğunda; geçmişime ait birçok olayı da enikonu düşünebilmek için cama başımı dayayıp, yolun üzerinde kayıp giden varlıkları izliyorum. Varacağım, şehire ulaşana kadar da böyle sürüp gidiyor.