Neydi ,yanıbaşımdayken seni benden geçilmez duvarlarla ayıran...Hayattayken yokluğuna alıştıran?Babam!Elimi her uzattığımda boşluğa takılıyordu ve içimi yakan bir şeyler durmadan gözkapaklarıma hücum ediyordu.Cam bir fanus ardındaydın sen ve ben düşe kalka kanayarak geçiyordum kıyılarından.Neden bir kez olsun o aşılmaz duvarları kaldıramadın?Oysa ki sen değil miydin çok güçlü olan?Sen benim kahramanımdın.Çocukluğumun ilk gözdesi,okuduğum masal kitaplarının korkusuz cesur savaşçısı...Hatırlıyor musun bir defasında sadece bir hafta konuşmamıştım.Suskunluğumu öfkemi delice yutmuş,suskunluğumu beni tüketene dek içime atmıştım.Ve sen boğazıma sarılıp saatlerce gözyaşı dökmüştün.İçim nasıl yanmıştı,için nasıl yanmıştı...Baba!Neden bir defa olsun gerçekleri görmek istemiyorsun?O minik kızının yirmi iki yaşında kocaman bir genç kız olduğunu...Kıbrıs gibi toz pembel igeceliği karanlıkları saklamış bir ülkede ayakta sapasağlam durabilmek için nasıl da çırpındığını...Bunları söyleyebilmeyi öyle isterdim ki...Sözcükler donuyor suretinde.Zaman pusuya yatmış gölgeler gibi anı kolluyor.Nefesim tükeniyor düğümleniyor...Anlamdıramadığım bir boşluk ruhumu yakıyor... Baba!Ben yine de söylemek istiyorum!Duymayacaksın biliyorum...SENİ ÇOK SEVİYORUM!!!....