YÜREĞİM KANATLANIYOR

Açılan mor kapıdan, hıçkırıklarla ağlıyordu kadın, onu bezdiren “bir şeyler vardı” belli ki!..

Şubatın yirmisinde uçtan uca yakılmıştı meşaleler, bakışlarının etrafından geçen kuşlar, “göklere doğru” süzüldükçe süzülüyorlardı.

“O an yüreği kanatlanırcasına uçmak istiyordu, kim bilir?”

Onun kırık kalbi artık “gül gibi” açmazken, yüzü de gülümsemelerin kutsal demini alamazken, hederli geçmişin merhabalarına “nokta koyamadığı” belliydi!.. Konuşurken bile, ağlamaklı gözleriyle insanın içini ürpertiyor, bakışlarıyla yürekleri dağlıyordu desem, herkes “acı içinde yüzüyor” deyiverirdiniz, yanılıyor muyum acaba?

Zamanla hatıralar solmuş, değersizleşmişti sevgi! Bir çayın kırmızımsı ihtişamından çok uzakta, karanlık bir oda gibi, zifiriye boyanmaya başlamıştı evin etrafı. Küfün içinde boğuşmuş bedenle, nefesi kesmişti gece! Ürperen yüreğimle, ben böylesi acıları hep “görmezden” gelmiştim!

Onun acılarına, yalnızlığına ortak olmaktan kaçtığım için yüreğimle savaşıyor, kendime olan “küskünlüğümü” bile itiraf edemiyordum!

Şimdi!..
Uzunca bir yolun sonuna mı gelsem, yoksa geri dönüp ters giden bir yöne mi sapsam, aydınlığın rengine kavuşup, onun yanına “gidecek yolu” bulur muydum?

Dikili bir ağacın soyunu ezberleyen bir insan olup, dünyaya yeniden doğsam, “akan gözyaşlarımı” dindirebilir miydim?

Vurdum duymaz şu kara sevdayı, dertli köşesinden sıkıştırıp tutsam; gecenin ikisinde boğup, küle çevirsem acıları, “geçmişteki yaralarım” sona erer miydi?

Etrafı yemyeşil, bir kelebek misali kanatlarımı açsam; derin denizlerin üstünde, yüreğimle coşup uçsam, bangır bangır haykırsam içimin sesini, “boğulmaktan” kurtulur muydu sevgim? Satır aralarına sıkışmış duygularımı açığa çıkarıp, hırçın dalgaların “arasından” sıyrılıp, çok uzaklardan yanıma gelir miydin?

Bir hırsız olup, acının rengi yerine, sevgiyi eksem ruhlara; yarınlara umut serpsem, tohumları aşk kokan, yürekleri kanatlandıran şiirler yazsam, mutluluğa yakın vakitleri “bir daha” görebilir miydim?

Ah, işte!..
Şimdilerde, örselenmiş duygularımla, hüzün akıtıyorum, huzur hiç gelmeyecekmiş gibi.

Mehmet Öksüz