Bir tarafı yıkık harap binalar gibi hisseti kendini.Ufak bir sarsıntıda yok olup gidecekti sonsuzluğa.Ne kadar garipti hayat.Umutlarla hayallerle büyürken birgün herşeyin farkına vardı.
“Yaşasam yaşasam yaşadığım kadar daha yaşarım.”
Geriye dönüp bakınca ne kadar yaşadım ki diye geçirdi içinden.Hazandanmıydı hüzün yoksa hüznündenmiydi karanlık.
Uzun zamandır güler gibi görünen ama gerçekte gülmeyen yüzüne baktı aynada.Ne kadar da sönüktü gözlerindeki ışık.Birden yaşlar akmaya başladı kirpiklerinin arasından.Ağlamayalı çok uzun zaman olmuştu.Çocukluğunu düşündü.Ne kadar kolaydı ağlamak, herkesin önünde hıçkıra hıçkıra, bağıra çağıra.Şimdi, yalnız başına, bir aynanın karşısında, kimse görmeden, kimseye göstermeden sessizce kıpkımızı gözlerle.....................................................
Nedensiz, güruhsuz dünyasında, veda elbiselerini giydi.Nedenini niçinini sormaktan bıkmıştı.Resmini son kez eline alıp baktı.
“Bana hiç hikaye yazmadın demişti”
İşte bu iki satır yazı senin hikayen olsun.Hiç kimsenin okuyupta anlamıyacağı bu satırlar senin olsun.Bazen istediğin, bazen itip kalktığın, bazen yanında olduğun, bazen uzak durduğun ama bundan sonra yaşayamıyacağın bu hikayenin tüm satırları senin olsun.Ben senin yanından senin istediğin yere giderken sen yanına kendi hayallerini al diyebildi.
Gözlerini kapatıp silerken onu beyninden, engel diye duvarlar örerken içine, çevirdi kafasını kimsenin bakmadığı yana, iki damla yaşı akıtırken yanaklarına, “veda busesini” mırıldandı dudaklarında.
Hani o bırakıp giderken seni
O öksüz tavrın takmayacaktın
Alnına koyarken veda busemi
Yüzüme bu türlü bakmıyacaktın....................
“Hayallerime söyledim bu şarkıyı hayellerime..........................“