0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
611
Okunma
Güneş, sadece aydınlatmıyordu, ısıtıyordu aynı zamanda yaşatıyordu. Kendinden emin bildiği yolda akmaya devam eden nehrin gözlerinde en ufak bir şüphe dahi yoktu. Sanki gideceği yeri önceden biliyormuş gibi ruhunu akıntıya bırakmıştı. Ben nefesimi zor tutuyordum ve her gece onun için hazırlanıyordum onunla olmak sonsuzluğa karışmaktı. Ansızın yükseldi ve taştı nehir; gözlerinde sanki bir ceza vardı, pervasızca tükürdü güneşin yüzüne "kendini her daim haklı sanma, yeterince olgun değilsin, dünyaları ısıtıyorsun ama benim yüreğim niçin hala soğuk"
Güneş, gerdi göğün göğsünü ve sıcacık gülümsedi"sen yüreğini açık tut, akmaya devam et, her neredeysen ben yanına gelirim"dedi....
