Yıllar önce otobüsle Adıyaman’a yolculuk yapıyordum ve bu şehre ilk defa gidiyordum. Benim önümdeki koltukta 20 - 21 yaşlarında iki delikanlı oturuyordu. Konuşmalarından arkadaş oldukları anlaşılıyordu. Ben de o yıllarda 28 yaşlarında idim. Bu delikanlılarla kısada olsa bir muhabbetimiz oldu. Adıyaman’a ilk defa gitmekte olduğumu söyledim. Ellerinde şiir, roman türünde kitaplar vardı. Birisini rica ettim, verdiler. Biraz okuduktan sonra iade ettim. Adıyaman’ın Gölbaşı ilçesine geldiğimizde güneş batmak üzere idi. Gençlerden birisi orada indi. Yolcu indirme, bindirme işi tamamlandıktan sonra tekrar yola devam ettik. Havanın kararması ve yolculuğun vermiş olduğu rehavetle ben uyumuşum…

O gencin; “Abi uyanır mısın, Adıyaman’a geldik.” Demesiyle uyandım. Otobüs hâlâ yola devam ediyordu. Benim şaşkınlığımı görünce; Adıyaman’da tanıdığım olup olmadığını sordu. Ben de; Bir arkadaşımın kardeşleri varmış, ancak sabahleyin onlarla görüşebilirim dedim.
Adının Mehmet olduğunu öğrendiğim genç arkadaş; nerede kalacağımı sordu, ben de; otelde kalırım şeklinde cevap verdim.
Mehmet;
- Abi sen bu şehrin yabancısısın, hangi otelde kalınıp kalınamayacağını bilemezsin, ben seni misafir edeyim dedi.
Kendisine teşekkür edip, bir otel bulup kalacağımı söylediysem de, Mehmet ısrarını sürdürdü.
- Abi, ben şehrin girişinde ineceğim, seni bırakamam dedi.
Şoföre yolda ineceğini söyledi ve bir müddet sonra otobüs durdu.
Mehmet;
-Haydi, abi inelim dedi.
Onun ısrarı karşısında fazla direnemedim ve birlikte otobüsten indik. Vakit yatsıya yaklaşmıştı. Bahçe içi karanlık ve dar patika yollardan bir müddet yürüdükten sonra tek katlı bir evin önünde durduk. Mehmet, burasının kendi evleri olduğunu söyledi ve kapıyı tıklattı. Ayak seslerini duyunca; ben Mehmet dedi ve kapı açıldı.
Mehmet;
-Bir misafir getirdim dedi.
Ev halkı;
-Hoş geldiniz, safalar getirdiniz dediler.
Mehmet bekardı, bu ev babasının eviydi. Bize hemen bir sofra hazırladılar, yemeğimizi yedik ve o gece Mehmetlerin evinde kaldım.
Ertesi gün Mehmet bana rehberlik yaparak gitmek istediğim yerlere beni götürdü. İşimin halledilmesinde bana yardımcı oldu. Adıyaman’da unutulmaz bir anıyla ayrıldım. Birkaç yıl sonra Mehmet’le tekrar görüştük Kastamonu’da bir devlet memurluğuna atandığını söyledi. Böyle güzel insanların olması insana umut veriyor. Yolun açık olsun Mehmet kardeşim.


Sabri Koca