BENİM EN BÜYÜK HİKÂYEMSİN

İnsanı sevmek, gerçeği görmek; önemi irdelemek, değerin kıymetini bilmek “büyük insanların” işidir be yavrum, sen hala neredesin, hangi iklimin yolundansın ki?

Bak!..
Ayrılıklar: Ölümle, duvar arasına sıkışmış zamanlarda yüzmüş gibiyken, yürek nefes alsa bile, ruh ile beyin arar durur muhatabını ve asla buna “engel” olamazsın!

Kısır cümleler olmadan, seni canım bildim, emanetli kollarında tümden kayboldum! İçimdeki gizemli sevgin çaresizlikle çırpınırken, yokluğunu göklere haykırarak, kurşun izlerin zemininde adını “altın harflerle” yazdırmak istedim, ama olmadı! Geceler, türküleri “hüzne” boyamıştı; mutluluğu da uzak etmişti ikimizden, aydınlık bir dünyayı seninle dilemiş, “kırık karneli” bir hayatı ikimizden azat etmiştim!

Güzel yürekler, yarınlarımızın umudu olur demiştim, ama sen, içimdeki hüzzâm şarkıların “titrek sesini” yüreğinde hissedemeden akıp gitmişti hırçın dalgalar!

İşte o zaman, düşlerimin içinde, asılı kalmıştı gülüşlerin; günahlı bir aşkı yaşamış gibi, sevgimle seni, içimin derinliklerine çekmiştim!
Ey, dilimdeki duâmın kutsal ağacı, en büyük hikâyem, yüce aşkım, sen ne güzel bir şeysin!

Benim, koca yürekli gülüm; papatyam, gamzelim, dünyama ışık saçan güneşim, hatıraları çok olan, yüreği merhamet kokan dahi gönül sesim, hadi durma, hiç usanmadan sığın hücrelerime, sar, kucakla beni, yeşert ruhumun “senli” çiçeklerini!

Mehmet Öksüz