Diyorlar ki mevsim kendi halini şaşmış, insan şaşkınlığını hangi durakta aramış…dile sürülen acı biber boğazları yakmış, gemiler çekilmiş acıdan göz gözü görmemiş…göz görmeyince kazalar gelmiş…sahili su basmış yan adalar ıslanmış kimse halini görmemiş…odalarda pencereler demirlenmişte, aşık sazıyla yola düşmüştü selamsız geçenlere eyvallah demiş…

Ağız tadı kalmayınca…kilerdeki yiyecekleri küf bağlamış…zaman çarkı döndürürken dilsiz gönüllerde ağıt varmış…anne duasına açılmış eller, ilk kokuya hasret kalmış tenlerin yüzü toprağı sarmış…kollarda yabancı dokunuşların izi yanarken, menteşesiz kapılar yerinden çıkmış…ayaklanmış alem, insan güzelliğin kıymetine yeni farkına varmış…

Saçların akları boyasını kusmuş, kapatma beni diye kiracısına bağırmış…ses susta, dil yasta, gönül ağlayışta kalmış…sıvalar bile dökülmüş sokaklara, kimsesizler ya nasip deyip secdeye varmış…yoksul başlar üşümüş, fukara yamalı giysisini yara alana bağlamış…türküler oturmuş kulağa, ilahiler çağrıda bulunmuş yaradana…görmeyi bilmeyen gözlere kan dolmuş sağırlıkta…

19/01/2007-16:01 İlknur Köknar