Kalbimin yapraklarını çevirirken arasına "GÜLLERİN EN GÜZELİNİ koyduğum bir yer vardı. Hayatımın en mahrem, en temiz, en günahsız ve bilinmeyen yeriydi. Oraya girmeyi şu ana kadar kimse başaramadı, ve ben istemedikçe de başaramayacaklar. Çünkü oraya giren kimsenin de en az o yer kadar temiz, saf ve sevgi dolu olması gerekir. Bütün benliğimi, inançlarımı ve gereksiz bir çok hüzünlerimi o küçük kan yığınının içine sığdırdım. Sığdırmakla kalmayıp onu o kanla yoğurdum... Sayfalar ilerledikçe ruhumun sükunete erdiği bir anda gözyaşlarımı "ateşe atıp yoğurabilirim"...
Kelimelerin duygularımı anlatmada yetersiz kaldığında beynimi kemiren o isyankar duygular şimdilerde bana irademin çatırdadığını haber veriyor . Gün geceye gebeyken ben ıslak bir yorgana bürünmüş mecnun misali... Varlığımla yokluğum arasında ince bir çizgi varken biri veyahut birileri çekip fişimi koparıyor. Hayat kaynağımı -zaten yaşamayan kalbimi- söküp atıveriyor hiç acımadan. Gecenin loş ışığında varlığından ve yokluğundan utanç duyan bir gölgeyim sadece, insanlarda fersah fersah uzaklaşan mutsuz bir palyaçoyum şimdi. Güldüren fakat gülemeyen, içinde bilinmeyenleri barındıran bir yolcuyum şimdi.

YOLCU YOLUNDA GEREK...