Ara vermiştik ilişkimize üstelik anlaşmak zorunda olmadığımızı da biliyorduk, ikimizin bildiği en iyi şeyin ne olduğunun farkında olmamıza rağmen, biz yinede bize yetmiyorduk. Ben içimdeki deliyle başa çıkabilirdim belki ama onun delisini daha çok seviyordum zira delice sözleri söylemeyi birbirimizden esirgemiyorduk. Gönlümüzün ıssız koyunda ki dingin dalgaları köpürtecek kadar melundu bakışmalarımız ve birazdan deniz yarılacak, darma duman olacaktık, aklımıza gelişlerimiz, soluk soluğa sarılışlarımız sonra birbirimizin burnunda tüten bir tutkuyla sevişmelerimiz, gözlerimizin her an birbirimize veda edecek ya da başka birini özleyecek olması bizi bir daha aynı insanlar yapmayacaktı. İçimize iştahla çektiğimiz sigaranın dumanı kadar yalandı her şey. Nefesimize yüklediğimiz her anlam, her nefes alışımız, deliliğimizin bizi terk edeceğini düşünmek koma haline soksa da. Nasılsa bir müddet sonra fırtınanın dineceğini biliyorduk; dalgalar huzurla kıyıya yaslayacaktı başını. Aşkın yedi rengi bir başka ıssız ve dingin bir koya doğru ruhumuzdan demir alacaktı. Sonra bir bebeğin ağlama sesi karışacaktı. Karşı komşumun radyosunda Müzeyyen Senar’ın ’ inleyen nameler’ şarkısına eşlik edecek ve bizim göğüs kafeslerimiz hızla inip inip kalkacaktı.
Delilerin anlaşıp anlaşamaması bizim hiç umrumuzda bile değildi lakin onun delisi daha deliydi üstelik başa çıkamayacağımı bile bile seviyordum onun delisini.
ufuk akalın