Derviş Mehmet işten çıkarılır. Eve gelip durumu bildirince, hanımı:
-Zaten böyle olacağı belliydi. Hâl geldi diye diye tembel tembel oturursan sonunda olacağı buydu. Seni kim bu hale getirdiyse onların yanına git diyerek içeri almaz.
Gidecek yeri olmadığından Mehmet dosdoğru Şeyhin dergahına gider.
Bu sırada şeyh talebeleriyle sohbet etmektedir. Güzelce bir masa kurulmuş olup yemekler yenmekte, çaylar içilmektedir. Mehmet de aralarına katılır.
Şeyh efendi, sohbet esnasında;
-Beterin beteri vardır, insan içinde bulunduğu duruma her an şükretmeli der.
Bunu bir kaç defa tekrar edince, derviş Mehmet dayanamaz, içinden
-A efendim postun üzerindesin, sevenlerin etrafında, talebelerin hizmet ediyor, keyfin yerinde... Elbette içinde bulunduğun duruma şükredersin diye söylenir.
Şeyh efendi , Mehmed’in kalbindeki sıkıntıyı fark ederek
-Evladım, sen de, içinde bulunduğun duruma şükret. Beterin beteri vardır. der.
Mehmet dayanamaz:
- Şu an besbeter bir durumdayım Efendim... Hem işten kovuldum, hem de evden...
Şeyh oralı olmaz aynı tekrar eder:
- Beterin beteri vardır. Sen yine de durumuna şükret.
Mehmet, cevap vermez ama daha beterini hayal bile edemez. Bu sırada akşam olmuştur. Herkes dergahı terkedip evine gidince, Mehmet de, belki hanımı razı ederim diye dergahtan çıkıp eve gider.
Kapıyı çalar, hanımına ’beni affet, perişanım’ diye yalvarır. Fakat hanımı, içeri almaz. kapının bir kenarına kıvrılır. Soğuktan titremeye başar, kuytu bir yere oturur. O sırada aşağı mahallede bir hırsızlık olayı olurç Hirsizi arayan zaptiyeler bunu gizlenmiş olarak görünce şüphelenip karakola götürürler. Hırsızın eşkali de bizimkine uyuyormuş. Zavallı, geceyi ipten kazıktan kurtulma tiplerin arasında geçirir.
Şeyh, durumu öğrenir, ziyaretine gelir. Daha ’Nasılsın?’ diye sormadan bizimki feryat eder:
- ’Nedir bu başıma gelenler? Önce işten sonra eşten oldu,şimdi de...’
Şeyh sözünü keser:
- Haline şükretmelisin evlâdım. Beterinde beteri vardır.
Bizimki dayanamaz:
- Şeyhim anlatamadım galiba... Suçsuz yere hırsız damgası yedim. Üstelik bu haydutlarla aynı yerdeyim, şunların tiplerine baksana...’
Şeyh hiç umursamadan karakoldan ayrılır. O gece nezaretteki zanlılar arasında müthiş bir kavga çıkar. Sille tokat birbirlerine girerler. Bizim Mehmet ise korkudan bir kenara sinerek boğuşanları seyreder.
Kavgayı yatıştıran zaptiyeler bu yeni gelen buna sebebiyet vermiş olmalı diye düşünürler ve onu tek kişilik bir hücreye tıkarlar.
O geceyi hücrede geçiren Mehmet, sabahleyin şeyhi karşısında görünce ağlamaya başlar. Başından geçenleri sıkıntıları anlatır. Ama şeyh aynı şeyi tekrar eder:
- Beterin beteri vardır, sen durumuna sabret.
Bizimki şaşkınlıktan ağlamayı bile unutur:
- Sabır mı? Sabır taşı olsa çatlar.
Şeyh güler geçer.
Bizimkinin öfkeden kanı beynine sıçrarsa da bir şey diyemez ama şeyh gidince ortalığı birbirine katar. Bağırıp çağırır, hücre kapısını tekmeler. Gürültüye gelen zaptiye memuruna da hakaret edince fena şekilde dayak yer. Üstelik de ’Bu herif yalnızlıktan sıkılmış olmalı’ diyerek yanına hasta olan Mecusi bir tutukluyu koyarlar. Tek kişilik bir hücrede iki kişi olması bir yana, adamın ömrü boyunca yıkanmamış, saçı sakalı kir pas içinde, hastalıktan inlemesi bizimkini perişan eder. Geceyi Mecusi ile koyun koyuna geçirirler. Sabah olunca şeyh tekrar ziyaretine gelir. Der ki:
- Ooo... Ne kadar güzel... Bir de arkadaşın olmuş. Yalnızlık çekmezsin.’
- Böyle arkadaş olmaz olsun efendim. Herif hasta ve baygın yatıyor, üstelik de leş gibi kokuyor. Dar yerde mecburen kalıyoruz.
Şeyh yine
- Beterin beteri vardır, sen durumuna sabret.
Diyerek yanından ayrılır. Bir kaç saat sonra hasta Mecusi hem kusmaya, hem de altına kaçırmaya başlar. Mehmet hücrede yine tek başına kalabilmek için bir fırsat bilerek görevlileri çağırır. Görevliler durumun vahametini görünce; ’Bundan sonra bu hücrenin temizliğinden sen sorumlusun’ diyerek bir kova su ile bez verip giderler.
Nezarettekiler ikiye ayrılır, Yine aralarında kavga çıkar, çoğu şişlenir ölür, kalanı da yaralanır.
Ertesi gün şeyh efendi karakolu ziyarete gelir. Hücreye yaklaşınca Mehmed’in yanık sesini duyar. O bir yandan Mecusi’yi ve hücreyi temizliyor, bir yandan da dua ediyor.
- Ya Rabbi sana şükürler olsun, iyi ki hücreye girmişim, ben de muhakkak kavgada ölebilirdim. Bir de Mecusi’ye hizmet ettiğimden dolayı Mecusi Müslüman oldu.
Şeyhi görünce başını eğer:
- Haklıymışsınız efendim. Bu adamcağız hasta oldu. Temizliğini de bana yaptırdılar. Düşündüm ki, ya bu adam ölürse halim ne olur? Beni cinayetle bile suçlarlardı veya buraya hiç uğramaz, adamın cenazesiyle kim bilir kaç gün daha burada tutarlardı. İyi ki ölmedi, hem de Müslüman oldu, üstelikte büyük bir kavgadan kurtulmuş oldum.
Şeyhi gülümser:
- Beterin beteri olduğunu anladın demek... Sana bir müjde vereyim. Zaptiyelerin yanından geçerken duydum, gerçek hırsız yakalanmış.
Mehmet çok geçmeden karakoldan çıkarılır. O da beterin beteri olduğunu yaşayarak anlar.