Parmaklarımı saçlarımın arasından ulaşabildiğim kafatasımda gezdirdim, öylece düşündüm bir süre. Bu vücuda yol veren kafatasım bir pusula gibi beni bencil, kokuşmuş insanların arasından çıkarmak için çabalarken pasif bir şekilde belki de bir çuval hiçlik gibi ağırlığımı oturduğum beton zemine yüklemiştim. Nasıl da kavisli bir kafatası diye düşündüm. Kurguladığım korkuların tamamı senin eserin, çözümleriminde. Sonra iyice kenetledim parmaklarım belki başımı eğip iyice kendi içime gömülsem kurtulabilirdim kıyılarımda dövünen çığlıkların seslerinden.

Çek git, dönüp bakmadan...

Orantısız kişilikleriyle ruhumu sömüren her kimse karalama kağıdı gibi çöpe at onu ve çek git. Kolay olmadığını bilen ve korkan rahata alışkın bir yanımsa yavaş ol, ne değişir testereleriyle doğramakla meşgulken inançlarımın köklerini, nasıl yeşertirdim içimdeki çatlayasıya suskun bir o kadar da arsız çığlıklarımı. İçimdeki iki başlılıkla mücadele bir yere getirecekti beni buna emindim fakat emin adımlarımın rotası üzerinde sallandığım gergin bir ipti.

Tekrar derin bir nefes, aniden parlayan ve solan renkler.

Güç, bilgi, vicdan... sağduyulu, erdemli insanlarda nasılda kutsal.
Güç, bilgi, vicdan... narsist, egolu insanlarda nasılda çirkin, tuzak, hain ve içi boş.

Zehir bilge ellerde kurtarıcı
Zehir kötü ellerde ölüm