Anadolu Selçuklu Sultanlığı devrinde Konya’da büyük bir alim olan Hz. Mevlâna Celaleddin Rûmi yaşıyordu.
Mevlâna’nın sevdiği kişilerin başında kendisi gibi büyük bir âlim olan mürşidi Şems-i Tebrizi geliyordu.
Ancak iki âlimin birbirlerine olan bağlılığı ve Mevlana’nın tüm zamanını ona adaması Mevlana’yı sevenlerin arasında kıskançlığa sebebiyet vermiş; bazı şom ağızlar da dedikodu yapmaya başlamışlardı. Rivayete göre Şems bir gün Hz. Mevlâna’ya:
— “Ya Celâleddin, eğer beni bir gün kaybedersen Tebriz’e gel, seni yalancılar kahvesinde bekliyorum” demişti.
Aradan uzun bir zaman geçmeden dedikodulardan sıkılan Şems aniden bir gün ortadan kaybolur.
Bu sözü hatırlayan Mevlâna Celaleddin Rûmi bir zaman sabrederse de daha sonra ayrılığına dayanamayarak Tebriz’e gider.
Yalancılar kahvesini aramaya başlar ancak nerede olduğunu kime sormuşsa, hepsi hem şaşırmış hem de gülmüştü. Zira Tebriz’de öyle bir kahve yoktur.
Mevlâna üzgün bir şekilde şehri terk etmek üzereyken karşılaştığı sefil ve perişan kılıklı bir derviş ona neden üzgün olduğunu sorar o da sebebini söyleyince aradığı kahveyi bildiğini söyleyerek kahvenin adresini verir.
Büyük bir heyecanla tarif edilen yere gittiğinde Mevlâna Celaleddin Rûmi orada sadece mezarlık olduğunu görür.
İşin garibi Şems-i Tebrizi de mezarlar arasında oturmuş kendisini bekler dururmuş.
Birbirlerine hasret iki dost gözyaşlarıyla birbirlerine sarılırlarken, Şems Mevlâna’ya:
— “Ya Mevlâna, sen nasıl oldu da akıl edemedin? İşte burası yalancılar kahvesidir.
Bak, bu buranın sultanının mezarıdır, sağlığında dünyaya sığmazdı. Her yer, her şey benimdir derdi. Bak, şimdi bir avuç toprak oldu...
Şu mezar bir zengin mezarıdır. O da malıyla mülküyle övünürdü, bak şimdi o da bir avuç toprak...
Şu. şöyleydi böyle oldu.. Bu şöyleydi şimdi böyle diyerek her mezarı ve orada yatan dünyaya aldanan ve benim olur sanan gafilleri göstererek
"İşte bunlar yalancı dünyanın geçici süsüne aldanan ve benim diye övünen yalancıların kahvesidir” der.