Herkes kendisini dünyanın merkezinde sanıyor, hayatta her şey bizim etrafımızda yaşanır, tüm insanlar ve her şeyle bir bağlantımız vardır sanırız. Küçükken ben de öyle sanırdım, çalışmama ve çabalamama gerek yoktu, çünkü dünyanın merkeziydim ben, eninde sonunda her şey benimle ilişkilendirecekti, okumak, çalışmak ne kadar saçmaydı. Ben özel olmalıydım ve her şeyden daha farklı. Sanki elimde bir teleskop dünyayı izlemekle görevlendirilmiştim. Sonra büyümeye başladıkça anladım ki herkes dünyanın merkezinde sanıyor kendisini. Almak istediğim şeylerin, benim olsun istediklerimin olmadığını anlayınca hayatın merkezinden çok uzaklaştığımı daha iyi anladım. Dünyanın merkezi olmam için çok çalışmam, az hayal kurmam gerektiğini öğrendim. İnsanları seversem, değer verirsem onlar benim etrafımdaydı, para kazanıp, önemli bir insan olursam hepsi ve her şey benimleydi. Aslında yine de yanlış değiliz hepimiz, çünkü bulunduğumuz nokta, ayağımızı bastığımız yerde bir nevi dünyanın merkezi, Güneş tam bizim olduğumuz noktanın üstünde, uçaklar tam bizim yukarımızda, yağmurlar bizim üzerimize yağıyor ve kötü şeyler hep bizim başımıza. Ama gerçek olan şey hayat bizim etrafımızda dönmüyor, hayat; çalışan, çabalayan, seven, değer veren insanların yani hayatı seven insanların etrafında dönüyor, yani ne kadar çok sevdirirsen kendini işte o zaman sevginin merkezi oluyorsun. Hayatın merkezi senin sevgin, Hayatı seversen merkezdesin sevmezsen en uzakta. Hayatın gerçek merkezi "Mutlulukmuş" anladım.


14 Ağustos 2010