SAHİLE VURAN DALGALAR

Issız bir sokağın çok uzağında sahile vuran dalgalar, yaşlı gözlerin içinden sızıp giden “bakışların etkisinden sıyrılamadan” akıp gitmişti zamane günler...

Kısırdı düşünceler, aydınlıklar yara bere içinde; çığlıklar sessizliklerle kesilmiş, anbean “kuşatılmıştı takvimler, kıtlıklar yaşanmış, meskenler ezbere dağıtılmış,” rehin alınmıştı dahi ruhlular!

Hayatta var olmanın gerekliliğine inandırılamadan ezilmişti gönüller; kararan gözler, “merhabaları göremeden” karanlığın içinde kaybolmuşçasına, bedenlere, “yırtık elbiseler” giydirilmişti!

İşte...
“Bu hayat çok acımasız deriz ya!”

Aslında; en büyük acımasız mahluk insandır... Çünkü, insan kadar nankör bir varlık yoktur! Umutların arasına koca duvarlar örülmüş, dağ yürekli insanlar yıkılmış, “kırık cümlelerle” köreltilmişti duygular...

Bu olguların ışığında, çok uzağında olabilirim, ama ruhum, hep senin ruhuna değiyor, bilesin! “Yani ne yapsam, yapayım, hep sendeyim, kaçıp gidemiyorum!” Senden sonrası yok, yok...

Bu dünyada sevenin yüzüne hep tokatlar vurulurmuş, umursamaz hale gelinirmiş, öylesi sevgiler, ölü sevgileri doğurtup, hayatında “sen olmadan” sefalar sürermiş be adam, sen hala uyu!..

Mehmet Öksüz