içten bir bakış yahut samimi bir söz çözüveriyor tutukluk yapan hisleri. Ellerini düşünüyorum sevdiğim. Bana dokunmazken beni sevmezken ah o ellerin... Yazdığın kelimelerden daha tesirliydi sevişlerin.
Ben hiç bu kadar güzel sevilmedim..
Muziptin benim melankolik ruhuma ragmen tebessümüm eksik olmazdı yüzümden.
Korunmaya, ilgiye, şefkate, sevgiye ihtiyacın oldugunu hissettirir bir o kadar da etrafında kimseye minnet etmediğini ispat ederdin. Kısaca daima olmasa da zaman zaman şaşırtırdın etrafındakileri.
Tatlıya olan düşkünlüğünü anımsıyorum... :)
Hayattan, her seferinde tercih etmediğim kendi payıma düşeni yaşamaktan yoruldum. Kan damarlarımın akışı sanki vucudumun tek bir yönünden devam ediyor. En çok kan seninle dolu hücrelerimi yaşatmaya çabalıyor.
Neye ihtiyacım olmadığını biliyorum. Yaşaya bilecek kadar yemenin dışında hiçbir fazlalıga ihtiyacım yok. Senin elinin, gözünün, yüreğinin demediği hiçbir yazıyı ya da şiiri de okumaya ihtiyacım yok.Dünyamda sen yokken ne olup bittiğini ögrenmeye ihtiyacım yok. Sen benim bütün açlıklarımı doyurup, ruhumu ve zihnimi olması gerekenle, kendi şahsına münhasır muhteşemliğinle doldururken benim dünyam tamdı. Sensiz olmanın hiçbir anlamı ve vucudumun varlıgının hiçbir önemi yok. Hala yaşıyor olmasan yaşamak istegim bile yok.
Keşke demeyi sevmezsin ama keşke biraz bencil olup seni de bencillik bataklığına sürüklemeyi becerebilseydim. O zaman da ne anlamı kalırdı sevdamızın?