Bu yazımı sevgili Behçet Necatigil’in yazısından esinlenerek yazdım.
Hayatımızdaki senler,benler,onlar...Farkettiniz mi bilmem?Hayatımızda senler olmadıkça benlerinde bir hiç olduğunu.Aslında her sen bir benden ibaret değil mi?Ve her ben bir seni anlatır.Birde o vardır.Senle benin arasında kalandır o.Birine sen diye hitap ederken aslında ben’e seslenirsin.Senleri anlatırken farkında olmadan benleri dile getirisin.Bu benle arandaki samimiyettir.Gülerken senle,bu gülümsemenin resmi olarak sen’e yansır.Senle ben arasındaki o bazen ortalığı karıştırır.Onlar bence pek samimiyet anlatmaz karşındakine.Belkide iki harf eksikliğidir.Biri ben ve sen.Diğeri ise sadece o.Bir dışlanmışlık söz konusudur.Oysa senle ben tamamen birbirine geçmiştir.Düşündüğümüz zaman ayrılmaz bir bütündür.Öyle bir zaman gelirki birde bakarsın sen ben oluverir bende sen;ama o öyle mi?O derken bir dışkılık sezilir.Bir yabancılık girer araya.Hoş olmaz insanlar arasında o diye seslenilmek.Fakat sen demek öyle mi?
Hayatımız örneğin en yakın ailemiz.Onlar bile sendir.Ama onlara "O" diye seslenemeyiz.
Şimdi sorarım sizlere hiç düşündük mü acaba bizler "O"diye kimlere hitap ediyoruz?Bizim için değeri olmayanlara mı?TanımadıklarımIza mı?Yoksa bizim için hayattaki herkes "O" mu?