Çocukluğumda, sürekli ağaçtan düşerdim.
Karnım ve kolum yarılmış, dallarda asılı kalmıştım. Lakin hiç vaz geçmezdim. Çünkü o ağacın en tepesine tırmanmaktan haz alırdım. Yükseklerde gezinirken ne hissederdim, hatırlamıyorum.

Çocukluk işte...
Düşeceğini bile bile tırmanmak, can acısını umursamamak, korkmamak..vs.

Cesurdum evet ama bilmiyordum.
Zirveye çıkarken tutunmam gereken dalların, en zayıf dallar olduğunu bilmiyordum.

Evet, ağacın tepesindeki dallar zayıftır, güvensizdir..
En güçlü dallar toprağa yani ağacın köküne yakın olan dallardır.
Bu yüzdendir kökümüzden uzaklaştıkça, zayıflayıf güç kaybetmemiz.
Bu yüzdendir topraktan uzaklaştıkça yalnızlaşmamız.
Çünkü zirve; çıkmayı başarabilenler için tek kişiliktir../risktir.

Yarım asrı devirdim.
Hâlâ zayıf dalllara tutunmaya, onlardan güç alıp ilerlemeye çalışıyorum.

Ne acı..
Bunca yılın hayatıma bir tecrübe katmaması.
Düşeceğimi bilerek, canım yana yana devam etmeye çalışmak (!)

Vazgeçememek!...


13 Ocak 2021 / dilruba