Yolun açık olsun ey vefasız sevgili.
Arkana bakmadan git ve unut beni, özünden çıkart beni. Kısa bir yaşamışlığımız masalarda kalsın, sen güneşe yol al karanlıklar bana kalsın. Yolun açık, mutluluklar senin olsun.

Yalnız yağmurlu günlerde beni hatırla, güneşi gizleyen bulutlar ardından, seninle ağladığımız anları, çektiğimiz bizce imkansızlıkları ara sıra anımsa. Dökülen her yağmur damlasında gözyaşlarımın olduğunu unutma sakın.

Pişmanlıklarını tutuksuz yargıla benim için, yüreğindeki sevgiyi kilitleyen kelepçeleri çöz ve boşalsın öfken. Öfken değil miydi bizi bizden ayıran? Artık dönüşümü olmayan yollardayım çünkü aşk yolumuzu sen kendin elinle kapatın. Aşkın başkaydı gözlerindeki söylemler bambaşkaydı, ağlamalar göze toz kaçtı bahaneleriydi. Sözlerin Bukalemun rengindeydi yani çok değişkendin, sen bana vefasızlık ederken bile ellerin ellerimdeydi.

Bir nisan yağmurunda birer yalancı bahardık, oysa sana nasılda inanmıştım! Saflığımı çocukça bakışlarınla çaldın, masum gülücüklerimi hibe altına alarak... Oysa ben sana nasılda inanmıştım. Unutma bir gün öfken teper senin hayatına mal olabilir ’’Öfkeyle kalkan zararla oturur’’ sözüyle ne güzel söylemişler Atalarımız. Zaman; yaraların kabuk bağlamasına en iyi ilaçtır. Lakin sen sabırsızlıktan kaybettin. Yolun açık olsun ey sevgili...