Bendendir

Evren ile "Ben" muhatap. "Ben", tüm eylemlerinin esas muhatabı. Sorumluluk atfedilmesinin sebebi budur. Aslında "Ben" sorumluluğu, başka unsurları alakadar etmiyor ama başkalarının sorumluluğuyla alakadar olmak fikri, cazip olabilir. Böyle bir alan, menfaat sağlamak amaçlı işletilebilir. "Kahyası mısın?" sorusunu bilirsiniz. Kahya olunca, ilgilenmesi de meşrulaşıyor.

Temel, Dursun ve Cemal, aynı minübüsteler. Tango bir hanım, gaz kaçırıyor ve çok utanıyor. Cemal atılır; "Kuru fasulye yemiştim, pendendur" kadın rahatlar. Bir müddet sonra kadın yine gaz kaçırır. Bu sefer de Dursun atılır; "Nohutu fazla kaçırmışım, pendendur" kadın yine durumu kurtarır. Temel, ineceği yere geldiğinde inerken; "Ha bu karı, pi ta osurursa pendendur!" der ve iner.

İnsanın tüm eylemleri, aslen kendindendir. Başkasından bulmak, geçici bir fayda sağlar ama sonuçta eylemin getirisi- götürüsü, kişiye geri döner. Aslında kimse, kimsenin yükünü kendine alamıyor! Alsa bile sonuçta eylemin sonucu, aslına geri dönüyor. Aracı üstlenicilerin, yükü kaldıramadığında yine yük, asıl sahibine geri dönüyor.

Madem her şey "Bendendir", o halde kendi tercih ve eylemlerimi, başkalarına atarak kurtulmam imkansız. Geçici bir yanılgı oluşturmak mümkün olsa da kalıcı bir "Kurtuluş", imkansız.

Çizgi film kahramanı Çakal Coyate’nin, kurnazlıklarından başı beladan kurtulmaz. Her seferinde kendi tuzağına, kendi düşer.

Son tahlilde; yakınmak, yutkunmak, kulağı üzerine yatmak, görmezden gelmek, masum köylü ayağına yatmak, "Bendendir" ilkesine aykırıdır. "Bendendir" diyen, başkasından yakınmaz. "Bendendir", kabulü için insanın bizzat kendi tercih ve kabullerinde samimi olması gerekir. Kendini kabul etmeyen, başkalarını da zaten kabul etmez. Yanılgı şu, "Ben" inkarının, insanı kurtaracağı zannı. "İnkar" konusu da ayrıntılı ama insanın bizzat kendini inkar etmesi, kendi üzerindeki tüm tasarrufu, başka etkilere havale etmesi sonucunu doğurur. Kendinden olmadığında, nereden olduğunun da bir önemi yoktur. Senden değil ise kimden olursa olsun; ortaya çıkacak sonuca, senin bir katkın olmayacak. Katkın olmayan şeyler için başkalarını uyarmak, töhmet altında bırakmak, suçlamak, tehdit etmek, abestir.

Satgılarımnla,
Ahmet Bektaş