Mutluluk, insanların yaşadıklarından ve hayattan haz alması, elemden uzak yaşamasıdır.Ancak insanlar farklı kişilik özelliklerine, duyuş ve düşünüşlere sahip olduklarından bu kavramın çağrıştırdığı anlam da farklılaşmaktadır.Bu nedenledir ki mutluluğun göreceli bir kavram olduğunu söylemek daha doğru olur.
Bazen sevdiği bir insanı görmek, bazen sınavdan yüksek not almak, bazen arkadaşlarla geçirilen güzel bir gün ve bazen de insanları sevinçten gözyaşlarına boğan şeydir mutluluk.Denilebilir ki mutluluğun kaynağı farklıdır insanlar için. Yine bazı insanlar vardır ki küçük şeylerle bile mutlu olmayı başarabilirler.Mutluluk onlar için bazen soğuk bir kış gününde pencereye konan bir güvercin, bazen de ağır ağır yere düşen kar taneleridir.Çünkü onların içindeki bu yaşama sevinci onları hayata tutkuyla bağlayan bir güçtür aslında.
Bazı insanlar vardır ki dünyadan elini eteğini çekmiş, adeta kendi dünyalarına hapsolmuşlardır.Bunlar çaresizce mutluluğun bir gün gelip kapılarını çalmalarını beklerler.Oysa kendi kabuğuna çekilmek, mutluluğu yakalayamamak, hayata umutla ve sevgiyle yaklaşamamak onların yaşama sevinçlerinin önündeki en büyük engeldir.Ve unutmayalım ki mutlu olmak için başkasına ihtiyaç da yoktur.Mutluluğu yakalamak bizim elimizdedir.Bu konuda Pat Mesiti şöyle diyor :"Kaderin kucağınıza düşmesini beklemeyin.Gidip onu bulun." Her şeyde olduğu gibi tutkularınızın peşinden gidin ve isteklerinizi ertelemeyi bırakın.Bırakın ki mutluluk çalsın kapınızı.
Unutmayalım ki hayat her zaman yokuş yukarı değil, zaman zaman da yokuş aşağıdır.Karamsarlığa düşüp engellerle savaşmamak ancak iradesi zayıf insanların işidir.Önümüze çıkan engelleri aşmak için öncelikle bir hedef koymalı ve bu hedefe ulaşmak için yılmadan kararlı bir şekilde mücadele etmeliyiz.Güçlü bir iradeye sahip, başarı duygusunu kafasına koyan insanlar mutluluğu da bir gün elde edeceklerdir.Oysa karamsar, her şeyi olduğu gibi kabul eden insanlar hiçbir zaman mutlu olamayacaklardır.Sanıldığı kadar da zor değildir aslında mutlu olmak yeter ki isteyelim...