Yeni yıla 10 gün kala , kitap ve kırtasiyecilerin önüne panolar koyulur , bu panolarda yılbaşı tebrik kartları sergilenirdi.
Postanenin çevresinde de seyyar satıcılar , panolarda sergiledikleri tebrik kartlarını satarlardı.
Her yaşa , her zevke hitap eden tebrik kartları.
Simli tebrik kartları , şahane kar manzaraları , karda geyiklerin çektiği kızaklar , şehir manzaraları ,çiçek resimleri , birbirine sarılmış genç aşıklar , kalp resimleri , aklınıza ne geliyorsa hepsinden vardı.
Yılbaşı kartı göndereceğim kişilerin adlarını bir kâğıda yazarak sayısını bulurdum.
Kart göndereceğim kişilerin yaş ve mevkilerine göre seçim yapmak ta çok önemliydi.
Kartlarla beraber verilen zarflar pek kaliteli olmadığı için almaz , mektup yazarken kullandığım kaliteli zarfları kullanırdım.
Beğenerek aldığım kartların üzerine yılbaşı dileklerimi , zarfın üzerine de alıcının adını soyadını ve adresini ucu kesilmiş dolmakalemimle norm yazı ile yazardım.
40-50 ye yakın kart ile postaneye gider kuyruğa girerdim.
Görevli memur , hepsini makinadan geçirir , ücretini ödeyerek ayrılırdım.
Yılbaşından sonraki haftalarda öğrencilerimden , öğretmen arkadaşlarımdan , akraba eş dosttan bir sürü tebrik kartı alırdım.
Ne kadar çok kişiye tebrik kartı gönderirsen o kadar cevap alırsın.
Tebrik kartlarını beğenmek , tek tek yazmak ve postalamak , postacının getirdiği kartları açıp okumak insana bambaşka bir haz veriyordu.
Köroğlu’nun dediği gibi ’’Tüfek icat oldu mertlik bozuldu’’ misali cep telefonları icat edilince tebrik kartlarının pabucu dama atılıverdi.
Telefon et , yılbaşını kutla o kadar...
Zahmetsiz rahmet olur mu?

Mehmet Aktaş
25.12.2020-Yenifoça